Van Zuid-Afrika naar Bonaire

Hoi allemaal,

Helaas was het in Zuid-Afrika lastig om aan het werk te blijven en na alle problemen waar ik het hele jaar tegenaan was gelopen heb ik gesolliciteerd voor een baan op Bonaire. Ik ben hier op 1 april begonnen als Ziekenhuisarts. Andrew en Mika komen binnenkort en dan blijven we hier een half jaar. 

Bonaire heeft ongeveer 17000 inwoners en 1 ziekenhuis. Er komen hier elk jaar heel veel toeristen met cruiseschepen en ook veel toeristen die komen duiken. Ik zal wel weer even moeten wennen aan de ziektebeelden die je hier ziet aangezien ik nu denk dat iedereen Tuberculose en HIV heeft. Om nog een leuke vergelijking te maken: in Zuid-Afrika kwam en ongeveer 65000 patiënten per jaar op de spoed, dat is bijna 4 keer de hele bevolking van Bonaire :-)

Als ziekenhuisarts werk je op zaal of op de kleine spoedeisende hulp. Ik ben nu eerst een week ingewerkt op zaal, en heb nu net een week zaal achter te rug waar ik het alleen moest doen. Ik denk dat het wel goed is gegaan, het is heel anders dan spoed, hier moet ik dagelijks voor de patiënten die al opgenomen liggen een beleid maken en dan overleggen met de specialisten. Ook dat overleggen is wel weer even wennen! 

De mensen spreken hier Papiamentu, maar ook veel mensen spreken Nederlands. Als ze dan geen Nederlands spreken dan spreken ze vaak wel Spaans, dus daar kan ik mooi weer even aan werken. Ik heb hele kleine beetjes Papiaments geleerd, maar ik hoop daar nog wat van te leren.

Ik heb leuke collega's en ze hebben me onder andere meegenomen om te gaan snorkelen en we zijn naar een open lucht bioscoop geweest. Je kan hier ook heel lekker Italiaans ijs krijgen, en dat is na een dienst best een goed idee. We zijn ook al een paar keer in de avond wat leuks gaan doen en gisteravond hadden we een klein feestje op de boulevard net achter mijn huis. Het geeft me wel echt een vakantiegevoel, want het is ook nog eens altijd warm. Ik moet er nog even aan wennen dat het hier een stuk veiliger is dan in Johannesburg. Men zegt wel dat je als vrouw alleen beter niet alleen op straat kan gaan lopen, maar ook dat schijnt allemaal wel mee te vallen. Ik doe het in ieder geval niet en ik ben nog vrij paranoïde, zelfs als ik overdag alleen op straat loop, maar het wordt wel beter. 

 Ik heb in het ziekenhuis eigenlijk nog niet heel veel meegemaakt en dat is natuurlijk ook een heel verschil met mijn eerste weken in Zuid-Afrika waar ik zo een beetje meteen alles wat verschrikkelijk is gezien had. Het is wel fijn om het een keer niet zo druk te hebben en altijd achter te feiten aan te lopen en oneindige rijen met patiënten te zien, maar ik ga er vanuit dat de snelheid waarmee ik in Zuid-Afrika bijleerde wel een stuk minder zal zijn. Maar ik heb wel tijd om me eventueel te verdiepen in patiënten die op de afdeling liggen. Heel toevallig had ik van de week een patiënt met Tuberculose en daar moesten meteen een paar gesprekken over worden gevoerd met de GGD. Zij zeiden tegen mij: Dit is wel een hele bijzondere situatie toch?, maar toen kon ik natuurlijk alleen maar "Nee" zeggen omdat ik net uit een ziekenhuis kom waar minimaal 50% van de patiënten dit had :-) Mijn ex-collega's in Zuid-Afrika hebben mij ook hard uitgelachen dat ik zoveel formulieren moest invullen en gesprekken moest hebben! Maar het blijkt hier eigenlijk niet voor te komen. 

Ik heb het tot nu toe heel erg naar mijn zin, het appartement waar ik in woon is ook prima en staat op een goede locatie. Ik ga meestal lopend of op de fiets naar het ziekenhuis want dat staat iets van 500m verderop. Ik mis Andrew en Mika wel, maar de immigratiedienst hier op Bonaire heeft heel erg zijn gedaan om zo snel mogelijk goedkeuring te geven voor het "Overwinteraars visum" wat Andrew nodig heeft. Dus ik hoop dat ze hier in de aankomende 2 weken zullen zijn. 

Rianne (zusje) en een vriendin hebben ook al een vlucht geboekt om in Mei langs te komen dus dat wordt gezellig.

Liefs, Shelley