Het gaat maar door

Hoi!

Andrew en ik hebben een heerlijke vakantie in Mauritius achter de rug. We zaten in het noordwesten van het eiland in een klein resort. Toen we aankwamen kregen we een upgrade naar een grotere kamer met een groot balkon. We hebben eigenlijk alleen maar tijd doorgebracht in het resort, maar er was genoeg te doen. Alle watersporten waren inclusief en we zijn dus een aantal keer gaan snorkelen, Andrew heeft een poging tot waterskiën gedaan, we hebben de kajak gebruikt en ook de waterfietsen. Er waren drie verschillende restaurants, waarvan één elke avond een ander thema buffet had. En voor een buffet vond ik dat het eten super goed was. Het stond niet in bakken op een warmhoudplaat, maar alles stond op het vuur in een wok of een pan en er werd constant vers bij gekookt door de koks. De andere twee restaurants hadden een menu per avond en daar moest je voor reserveren. Ze hadden in het resort ook heerlijke cocktails met kokosmelk en daar hebben we er aardig wat van gehad.

Na de vakantie ging de pret gewoon door want we zijn vanaf het vliegtuig meteen doorgereden naar de plaats waar we Mika konden ophalen. Ze was best wel bang in de auto toen we naar huis reden, maar binnen een dag was ze al helemaal gewend. Ondertussen is ze al helemaal zindelijk, heb ik haar al heel wat leuke dingen kunnen leren en zijn we naar de eerste puppytrainingen geweest. Ze is vrij onafhankelijk en houdt ervan om in de grote tuin rond te rennen en takken en stenen voor ons te zoeken die ze dan naar binnen brengt, maar als we thuis zijn houdt ze er ook van om bij ons te zitten. De eerste twee weken waren Andrew en ik dood op omdat we haar in de nacht steeds naar buiten moesten brengen om te plassen, maar ondertussen slaapt ze vrij goed door en hoeven we nu alleen om 05:30 de deur open te doen en gaat ze zelf naar buiten om te plassen.

Trauma, trauma en meer trauma

Ondertussen in het ziekenhuis gaat ook alles gewoon door, en ik kan nog steeds niet geloven dat ik deze hoeveelheden trauma binnen zie komen.

De eerste nachtdienst dat ik terug was van vakantie kregen we een patiënt met een steekwond in de borst binnen, twee hele kleine gaatjes in de borst, buiten bewustzijn, bijna geen bloeddruk. Nog snel geprobeerd om een gat in de borstkas te maken om het bloed eruit te laten komen, maar helaas was het te laat. Dit in tegenstelling tot de volgende patiënt die binnenkwam met 13! steekwonden in zijn rug en borst en die dezelfde dag nog naar huis ging, weliswaar met een miljoen nietjes in zijn lichaam, omdat er niets geraakt was dan huid. De kleinste wonden kunnen de grootste schade aanrichten, en dat is wel eens beangstigend.

Vrijdagnacht kwam er een patiënt binnen met een schotwond in de borstkas. Dit is best heftig, want een kogel kan heel ver komen en heel veel schade aanrichten. De patiënt was al niet stabiel toen hij binnenkwam. De chirurg heeft nog een poging gedaan tot thoracotomie (openmaken van de borstkas) op de spoedeisende hulp, maar het heeft helaas niet geholpen en de patiënt is overleden.

Zaterdag (gisteren) was ik dus post-call, maar ook second on call. De kans dat je gebeld wordt als tweede is heel klein, dus ik ben naar puppytraining gegaan, heb ’s avonds een film gekeken en ben toen naar bed gegaan. Net na 04:00 in de nacht werd ik gebeld, maar omdat ik zo diep in slaap was, pakte ik mijn telefoon wel, maar had ik geen idee hoe ik mijn telefoon moest beantwoorden. Ik zat maar op knopjes te drukken, maar uiteindelijk had ik het telefoontje gemist. Gelukkig werd ik nog een keer gebeld en was ik wakker genoeg om op te nemen. Ik moest naar het ziekenhuis komen omdat het gekkenhuis was. Het is het laatste weekend van de maand, het was zaterdag én er was een voetbalwedstrijd die avond; het perfecte recept voor een verschrikkelijke nacht. Ik kwam binnen en het was complete chaos. In onze reanimatieruimte voor de ziekste patiënten hebben we plaats voor 7 patiënten en ik denk dat er wel 10 in lagen. Verder zaten er ik weet niet hoeveel patiënten in de andere wachtruimte (zie foto’s).

Mijn eerste patiënt werd naar binnen geracet met een steekwond in de buik en de kleine darmen hingen er letterlijk uit. Ik had dit nog nooit gezien! Het bloedde heel erg en we hebben meteen de chirurg geïnformeerd en de patiënt naar de operatiekamer gebracht. Het enige wat deze patiënt kon redden was het stoppen van de bloeding. Deze patiënt heeft het gelukkig overleefd.

Daarna kreeg ik nog twee patiënten binnen met steekwonden in de rug, waarvan er één een hemothorax had (bloed in de borstkas), en een patiënte die in de nek gestoken was. De laatste had heel veel geluk gehad, want alleen oppervlakkig weefsel was geraakt.

Drukte

Niet alleen de chirurgische kant is druk, soms puilt de medische kant ook uit. Zo hebben we laatst in één nacht 50 medische patiënten gezien (en chirurgisch had hun eigen patiënten ook nog). Het was zo druk dat een collega van de chirurgische kant moest komen helpen en ook de first on call is de hele nacht in het ziekenhuis geweest. Ik heb begrepen van collega’s dat we normaal 20-25 medische patiënten per nacht zien, maar opeens was dit dus het dubbele.

Gezeur

Mijn contract loopt eind november af, maar mijn baas wil me graag nog houden en heeft een brief gegeven voor verlenging van mijn contract. Natuurlijk is dit opeens weer niet zomaar mogelijk, want de regels voor buitenlanders zijn weer veranderd. Ik moet weer een hele stapel papieren inleveren en dan moet er toestemming gevraagd worden. Niemand heeft mij of mijn baas verteld dat deze regels ingingen en dat dit misschien lang zou kunnen duren, dus het is nog niet zeker of dit vóór eind november geregeld wordt. Zuid-Afrika kennende raken ze natuurlijk weer de papieren kwijt en weten ze dingen niet en zijn ze zo drie maanden verder voordat er ook maar iets geregeld wordt. Zuid-Afrika heeft niet genoeg artsen en de meeste artsen emigreren wanneer ze afgestuurd zijn, dus je zou denken dat ze blij zijn met een arts die nu al gewend is aan de Zuid-Afrikaanse geneeskunde. Maar nee, ze geven er helemaal niets om helaas……

Liefs, Shelley