Mika!

Hoi!

Het is een tijd geleden dat ik een verhaal gepost heb, dus het was weer eens tijd. Dat betekent niet dat ik het rustig heb gehad op het werk, dat bestaat hier helaas bijna niet.

Het gaat ook wel eens fout

Het was weer eens een hectische vrijdagavond, einde van de maand, gelukkig werkte ik aan de medische kant en niet de chirurgische/trauma kant, maar alsnog moet je bij alle echte spoedeisende gevallen helpen. De reanimatiebel was al een aantal keer afgegaan die avond en nu ging hij weer. Ik dus naar de shockroom. Mijn collega’s waren al andere traumapatiënten aan het oplappen en het was dus aan mij om de volgende op te vangen. Een jongeman werd binnen geracet in een rolstoel, de bedden waren op. Even snel voelen naar een hartslag en die was wonder boven wonder nog aanwezig. De man was in de linkerkant van zijn rug diep gestoken met een mes. De man zag er bleek en vrij dood uit. Ik moest dus snel iets doen. Een collega van de chirurgie riep naar de verpleegkundigen dat ze een drain nodig had, maar ik had het gevoel dat dat te lang zou duren en ik besloot om iemand de opdracht te geven om de patiënt op de grond te leggen en snel met een mes een gat in zijn borstkas te maken, een zogenaamde “finger thoracostomy”. Hierna hebben we de man op een bed gelegd en een officiële drain gegeven. De man werd wakker, de druk op de long en het hart waren opgeheven en we hebben hem snel bloed gegeven. Toen ben ik teruggegaan naar de medische kant om daar meer patiënten te zien. Een paar uur later werd er helaas voor een reanimatie geroepen, het was de man die in de borst was gestoken, hij had nog veel meer gebloed en hij heeft het helaas niet overleefd. Ik vraag me nog steeds af of we misschien meer hadden kunnen doen voor hem.

Vakantie

Gelukkig was er ook tijd voor vakantie. In augustus kwamen Rianne en Dena naar Zuid-Afrika en zijn we naar de Blyde River Canyon geweest en het Krugerpark.

Voordat we daar heen gingen hebben we een paar dagen doorgebracht in Johannesburg en hebben we een tree top adventure gedaan. Dat is een obstakel parcours in de bomen, waarbij je jezelf steeds moet vasthaken aan metalen lijnen zodat je niet echt naar beneden valt als je valt. Ik vond het in het begin echt super eng, want het was vrij hoog en de obstakels waren absoluut niet stabiel. Uiteindelijk was het super leuk, maar de volgende dag had ik wel spierpijn in mijn armen omdat ik me zo krampachtig had vastgehouden aan de touwen.

In de Blyde River Canyon zouden we een paar kilometer gaan wandelen en we besloten om het “luipaard pad” te nemen. Dat scheen een vrij heuvelige wandeling te zijn, en op een gegeven moment kwamen we ontlasting tegen wat te groot was om van een aap te zijn. Er zaten daar namelijk veel aapjes. We liepen grapjes te maken dat de luipaard wandeling misschien wel zo was genoemd omdat er luipaarden zouden zitten. Alleen toen we opeens een schedel van een aap vonden werden we vrij bang dat dit echt het geval zou zijn. De receptie had er in ieder geval niets over gezegd dat we voorzichtig moesten zijn. Op een gegeven moment moesten we een richting kiezen en zijn we linksaf gegaan (achteraf had dat waarschijnlijk rechts moeten zijn) en daar hebben we spijt van gehad. Het zou namelijk een makkelijk pad zijn, maar dit was absoluut niet waar. Het was heel heuvelig en op een gegeven moment moesten we ook een riviertje oversteken door op stenen te stappen die niet alleen glibberen waren, maar ook niet stabiel stil lagen. Er kwam maar geen einde aan het pad en het werd al schemerig. Uiteindelijk moesten we nog een keer de rivier oversteken en zijn we aangekomen op het park waar we verbleven, waar we nog een heel eind terug naar boven moesten lopen. Later die avond ben ik eens in het boekje van het park gaan lezen en er blijken op het luipaard pad inderdaad luipaarden te zitten, die je zelden tegenkomt, maar dus niet helemaal uitgesloten. En er stond ook dat als je links gaat op het pad, dat je dan op een tweede pad terecht komt en dat de fanatieke wandelaars die super fit zijn dit maar moesten uitproberen……. Gelukkig hebben we wel kunnen genieten van heel mooi uitzicht.

In het Krugerpark hebben we heel veel dieren kunnen zien, want in de winter zitten de meeste dieren bij de rivier en is het dus minder moeilijk om ze te vinden. Ik denk dat we elke dag wel vier van de big five gezien hebben, op het luipaard na. We hebben ons best gedaan deze te vinden, maar het is vrijwel onmogelijk.

En weer terug naar het werk

Toen ik terugkwam op het werk, voelde het alsof ik nooit was weggeweest. Ik heb de afgelopen twee weekenden de vrijdagnacht en de zondag 07:00-19:00 aan de chirurgische kant gewerkt. Zondag is vaak een chaotisch begin, omdat alle patiënten van de drukke nacht nog op de Spoedeisende hulp zitten en soms wachten op uitslagen. Daarnaast komen er vaak veel nieuwe patiënten binnen die hun roes hebben uitgeslapen en opeens doorhebben dat ze toch wel hard in elkaar geslagen zijn of zelfs ergens een steekwond vinden. Het is vrij deprimerend wanneer je in de ochtend begint met veel beademde patiënten met bijvoorbeeld hersenletsel, of letterlijk zoveel hebben gedronken dat ze niet meer zelf ademen, en er ook nog eens tien patiënten zitten die nog niet gezien zijn. Gelukkig heb ik beide zaterdagen post-call een bezoekje gebracht aan Mika, onze aanstaande puppy! Daarover hieronder nog wat meer.

Ik zie hier vrij vaak patiënten die mishandeld zijn door de “community”. Wat veel gebeurt is dat wanneer iemand in de community beschuldigd wordt van bijvoorbeeld diefstal, zij daar zelf wel even iets aan doen. Dan heb je vaak patiënten die met ijzeren staven, stenen of wat men dan ook kan vinden in elkaar geslagen is. Op Zondagochtend zat er een jongeman van wie de tong was afgesneden. Ik weet niet precies wat de reden was, maar ik had zo het gevoel dat het hier mee te maken zou kunnen hebben. Het zag er echt verschrikkelijk vies uit en ik werd er ook wel even misselijk van. Ik ben alle mishandelingen nu wel een keer zat, het lijkt hier de gewoonste zaak van de wereld helaas en ik heb niet het idee dat dit ooit zal veranderen. Het lijkt bijna deel uit te maken van de cultuur.

Polytrauma patiënten

Zoals nu wel duidelijk is zien we hier veel patiënten die betrokken zijn geraakt bij auto-ongelukken. Veel hiervan zijn kleine ongelukken met taxi’s, wat een wonder is want die taxi’s rijden als imbecielen. Maar soms komt er dan een patiënt binnen die eigenlijk zieker is dan hij of zij er in eerste instantie uitziet.

Vandaag had ik een patiënte die achterop een pickup truck had gezeten en toen een ongeluk had gehad. Ze had een wond op haar hoofd en beschadigde handen, en kon zich niet goed herinneren wat er vóór het ongeluk allemaal was gebeurd. Zij had dus een hersenscan en een scan van de nek nodig om letsel uit te sluiten. Ik onderzocht ook haar borstkas, waar ik niets vond, en haar buik, waar zij een klein beetje pijn aangaf. Om de een of andere reden vertrouwde ik het niet en besloot ik om toch maar röntgenfoto’s van de borstkas te laten doen en een echo, dan kon ik ook meteen mooi even oefenen. Op de echo vond ik vocht in de buik. De röntgenfoto liet 6 gebroken ribben zien aan de rechterkant met zowel een pneumothorax (klaplong) als een haemothorax (bloed in de borstkas). Ik heb een thoraxdrain ingebracht en daarna een scan geboekt voor zowel haar hoofd, nek als haar buik. Toen de scan terugkwam liet dit de volgende afwijkingen zien: hoofd en nek geen bijzonderheden, de bovengenoemde afwijkingen aan de ribben en longen, schade aan de lever, schade aan de blaas, een breuk in de lage rug en een breuk in de pelvis. Voor ik het wist was ik de hele dag met deze patiënte in de weer, terwijl ik in de ochtend dacht dat het allemaal wel mee zou vallen. Ze is gelukkig stabiel gebleven en is opgenomen op de afdeling. Net voor het einde van mijn dienst kwam er nog een steekwond in de nek binnen. Gelukkig stabiel. Deze patiënt krijgt een scan van zijn nek en kan dan hopelijk naar huis.

Mika

Andrew en ik krijgen over 2.5 weken een puppy! Het is een Shiba Inu, een teefje, en we hebben haar al zo vaak opgezocht dat ze ons al begint te herkennen. Ze wordt ondertussen een echte hond en ze houdt van vechten en spelen. Ze heeft drie broertjes en die heeft ze wel een beetje onder de duim. We gaan haar zondag weer opzoeken en dan na onze vakantie in Mauritius, over 1.5 week, gaat ze eindelijk mee naar huis! We hebben dus veel om naar uit te kijken, en dat is wel echt nodig met alle verschrikkelijke dingen die ik bijna dagelijks op het werk meemaak. Ook met collega’s gaan we af en toe iets leuks doen, gisteravond hebben we met een aantal een quiz night gedaan en dat was super gezellig!

Liefs, Shelley