Chaos

Hoi! Het is weer tijd voor een nieuw verhaal. Deze keer met weer wat meer chaos.

Naar de rechtbank

Zoals ik al eerder had verteld is er veel geweld in Zuid-Afrika en worden veel mensen mishandeld. Die mensen worden dan onze patiënten en wij vullen dan een zogenaamd J88 formulier in als ze een zaak willen maken van de mishandeling. Ik heb echt geen idee hoeveel ik er al heb ingevuld, maar ik denk dat als ik ze allemaal bij elkaar zou hebben, ik een aardige stapel heb. In ieder geval kwam er een aantal weken geleden opeens een politieagent naar het ziekenhuis met een brief voor mij. In deze brief werd mij gevraagd om op 30 juni naar de rechtbank te komen als “expert witness”. Het ging om een zaak in December, mijn eerste maand, dus ik vroeg me al helemaal af of ik het misschien fout had gedaan en daarom naar de rechtbank moest komen. Vaak word je namelijk niet opgeroepen, omdat ze genoeg hebben aan je formulier. Maar schijnbaar had de beschuldigde geen advocaat en mocht hij oproepen wie hij wilde en hij wilde mij graag een aantal vragen stellen. Op 30 juni ging ik dus naar de rechtbank om mijn zegje te doen. Ik had van collega’s gehoord dat je vaak de hele dag daar zit en dat er dan soms niemand komt opdagen. Ik had geluk dat het een kwartier na aanvang begon. De advocaat van de mishandelde man kwam mij uitleggen hoe het allemaal in zijn werk zou gaan; ik moet zeggen dat ik de waarheid spreek en dat ik geen problemen heb met het afleggen van de eed, dan moet ik mijn hand opsteken en zeggen: “God help me”. Dat laatste vond ik iets te ver gaan, ook omdat dat voor mij uiteindelijk niets betekent, dus ik vroeg hem wat er zou gebeuren als ik dat niet zou doen. Maar hij zei dat we “misschien wel iets anders” konden verzinnen. Toen ik naar de witness stand werd geroepen werd het gelukkig uiteindelijk niet gevraagd. Het ging allemaal goed en een half uur later stond ik weer buiten.

Verbazingwekkende patiënten

Laatst werd een jonge jongen comateus naar binnen gerend door de familie. Ze hadden hem bewusteloos in de badkamer gevonden die ochtend. Het was ook zondagochtend dus mijn volgende vraag was natuurlijk of hij die avond ervoor gedronken had. En ja, dat had hij. Hij had een fles gedronken van iets dat ik niet ken (het blijkt iets te zijn wat vaak in de townships wordt gedaan, zelfgemaakt, maakt niet uit wat erin zit, als je maar knock-out gaat zeg maar). Maar dokter, dat had hij gisteravond om 12 uur al gedronken. Dus dat was wel een beetje gek. Ze vergaten even door te geven dat ze die ochtend weer begonnen waren met drinken. Toen ik er naar vroeg zeiden ze ook dat het niet zoveel was wat hij die ochtend had gedronken; het waren “maar” 6 halve liters bier. In ieder geval kon ik de jongen niet wakker krijgen en was zij bewusteloosheid zodanig dat het comateus heet. Dat betekent dat je iemand gaat intuberen (een buisje in de keel om te helpen met ademen), en je moet natuurlijk andere oorzaken uitsluiten zoals een bloeding in de hersenen. Dus nadat ik de jongen geïntubeerd had, hebben we een CT-scan van zijn hoofd en nek gedaan, die uiteindelijk zonder afwijkingen terugkwam. Toen de patiënt uiteindelijk (pas na de overdracht aan een collega!) wakker werd, werd het buisje uit de keel gehaald en kon hij naar huis toe. Nu maar hopen dat deze ervaring ervoor zorgt dat hij niet meer zoveel drinkt……

Aan het einde van mijn dienst liep ik nog even snel de shockroom binnen en werd mij door een verpleegkundige verteld dat er een man met een schotwond in de borst binnen was gebracht. “WAT”. Ja hij zat daar al lekker en ze hadden niet bedacht om even het reanimatiesein uit te zetten. Dus ik vroeg haar om dat alsnog te doen terwijl ik naar de patiënt liep. Ik zag de schotwond in de rechterkant van zijn borst zitten en het andere gat aan de rechter zijkant van de borst. De patiënt zag er verdacht stabiel uit. Ik denk uiteindelijk dat deze man enorm veel geluk heeft gehad en dat de kogel alleen door zijn borstspieren is gegaan. Toen ik hem vroeg of hij iets voor de pijn nodig had, zei hij ook dat het allemaal wel meeviel. En dat in tegenstelling tot sommige patiënten die “doodgaan” van een verzwikte enkel.

Het sederen van psychiatrische patiënten

Hier een hilarisch verhaal van een collega dat ik jullie niet kan verzwijgen. We zien, zoals nu wel duidelijk is, veel psychiatrische patiënten op de spoedeisende hulp. Een aantal van hen wordt vrij agressief en die geven we dan iets om rustig te worden. Mijn collega had een patiënt verwezen naar psychiatrie en zat daar met zijn broer te wachten op de psychiater. Toen de psychiater uiteindelijk naar beneden kwam, was de psychiatrische patiënt net even buiten om te roken. Ze riep de achternaam van de patiënt en de broer reageerde, omdat er vaak ook met familie gepraat wordt. De psychiater begon haar praatje met de “patiënt” en vroeg hem wat er nu eigenlijk aan de hand was. De broer van de patiënt reageerde hierop dat hij niet de patiënt was. Maar dat geloven wij als dokters natuurlijk niet als we tegenover een psychiatrische patiënt zitten. Dus de psychiater vroeg door, waarop de broer van de patiënt geagiteerd werd en weg wilde lopen. Dit liet de psychiater natuurlijk niet toe, waarop de broer boos werd. De beveiliging werd erbij gehaald, de broer werd op een bed gelegd, vastgebonden en gesedeerd. De psychiatrische patiënt die terugkwam van zijn rookpauze liep naar binnen, zag het tafereel en dacht “Echt niet dus”, en is vertrokken.  

Een helse vrijdagavond

Op vrijdag 3 juli had ik nachtdienst aan de chirurgie/trauma kant. Aan het einde van de maand krijgen de meeste mensen betaalt en dat betekent dat ze stomdronken kunnen worden en dat we nog veel meer geweld zien dan normaal. Toen ik naar het ziekenhuis ging, dacht ik dat einde van de maand de vrijdag ervoor was, maar ik had het verkeerd ingeschat. Het bleek een ware hel.

Het begon allemaal net na de overdracht toen het reanimatiesein afging voor een schotwond in de buik. En het was niet één wond, ik vond er wel 6. Patiënt was wakker en stabiel, maar had een harde buik met lucht onder het diafragma (dat betekent een perforatie van een holle ruimte, in dit geval een darm), en toen hij uiteindelijk naar de operatiekamer ging, waar de chirurg in opleiding uren bezig was met het oplappen van de patiënt, bleek ik zelfs nog 3 gaten gemist te hebben. Het was natuurlijk wel gek om een schotwond te zien, omdat ik dacht dat het het begin van de maand was, want kogels zijn duur! Ik heb een foto van de CT bijgevoegd voor de geïnteresseerden.

Toen snel terug naar de minder urgente patiënten, een gebroken hand en twee patiënten van een auto-ongeluk. De lijst werd langer en we probeerde het zo goed mogelijk bij te houden, toen het reanimatiesein weer afging voor nog een schotwond in de buik. Deze keer twee wonden, hopelijk een ingang en een uitgang, met een zachte buik en zonder lucht onder het diafragma. Deze patiënt had geluk, het bleek alleen zacht weefsel geraakt te hebben (huid en spier), en kon voor observatie naar de afdeling. Na twee schotwonden bedacht ik me opeens dat het wel eens het einde van de maand kon zijn.

Nog even een patiënt gezien waar een auto over zijn voet was gereden, maar het reanimatiesein ging natuurlijk weer af voor een steekwond in de borst. Uit de wonden kwam bubbelend bloed, dus daar moest wel een klaplong onder zitten. Ook met de echo kon ik dit bevestigen. Gelukkig was de patiënt stabiel en kon ik rustig wachten tot de röntgenfoto terugkwam. De verpleegkundige zette alvast alles klaar voor de drain en de sedatie. Mijn collega was ondertussen iemand aan het zien met drie grote snijwonden in het hoofd met een arteriële bloeding die ze niet onder controle kreeg (want de patiënten die ik nu beschrijf waren alleen nog maar mijn patiënten, niet alle patiënten die zij en de interns ondertussen zagen). Ze moest mij helpen met de sedatie terwijl ik de drain deed, dus we moesten die bloeding onder controle krijgen. Ik heb eigenlijk nog nooit een arteriële bloeding gehecht, maar heb de chirurgen het vaak zien doen, dus ik heb een grote naald gepakt (terwijl de patiënt daar als een worm lag rond te bewegen omdat hij stomdronken was), heb twee die twee keer diep door de huid gehaald en strak dichtgeknoopt. Arteriële bloeding gestelpt, nu de thoraxdrain. Wat een overwinning!!! Drain erin en het reanimatiesein ging weer af.

Deze keer een patiënt met elektrische brandwonden in beide handen. Ook stabiel, maar met grote gaten in zijn handen. Even snel een ECG, want elektrische wonden kunnen het hart aantasten, maar gelukkig allemaal stabiel. Snel naar de volgende patiënt. Deze patiënt werd binnengerend door mijn collega’s aan de medische kant, ze was gecrasht in de CT-scan en we moesten haar reanimeren. We hebben haar in totaal 4x moeten reanimeren, omdat ze steeds weer wegviel. Ondertussen waren we gesloten voor P1 (priority 1) patiënten omdat we geen plaats meer hadden. We hadden al 7 patiënten in de shockroom terwijl er plaats is voor 6. Maar een kwam een ambulance met een patiënte die maar 75% satureerde op een non-rebreather mask (zuurstof), dus die moest naar binnen om geïntubeerd te worden. Mijn collega ving haar op. Ik heb ondertussen de patiënten die we hadden gereanimeerd geïntubeerd. Toen ben ik naar mijn collega gelopen die de andere patiënt opving, en kwam ik erachter dat ze het toch wel fijn vond als ik haar zou intuberen. Het was haar eerste dienst nu ze fulltime op de spoed zit. Dus heb ik haar ook geïntubeerd. Ondertussen was het 07:00 geworden en kwamen de artsen in opleiding binnen in de chaos. Zij hebben de zieke patiënten overgenomen, maar er was nog een patiënt van de intern met een klaplong waar nog een drain in moest, dus ik ben gebleven om daar nog procedurele sedatie toe te dienen terwijl zij de drain plaatste. Ik voelde mij deze nacht toch wel een echte dokter.

Toen was het tijd om naar huis te gaan, waar Andrew een warm croissantje voor me had en toen ben ik gecrasht in bed en moest ik later wakker gemaakt worden om 15:30 omdat ik uit me zelf nooit was wakker geworden voor de volgende ochtend. De volgende ochtend begon ik weer om 08:00.

Ik heb heel veel geluk dat ik nu zowaar 4 hele dagen vrij heb gehad, dit is mijn laatste, en dat ik even tijd heb gehad om weer bij te komen en me weer menselijk te voelen. Ik heb lekker veel geslapen, terrasjes gepakt, een balletles gedaan en ik ga straks lekker ergens met Andrew lunchen.

Liefs, Shelley