Zes maanden

Yay! Ik heb de eerste zes maanden overleefd! Dat moet ik denk ik binnenkort maar gaan vieren met een stukje taart, of misschien wel met een broodje kroket in een Nederlands restaurantje hier niet al te ver vandaan.

Terugdenkend aan het begin van mijn tijd hier moet ik zeggen dat het een vrij overweldigende periode is geweest, met een enorm aantal patiënten en ook een enorm aantal ziektebeelden die wij in Nederland eigenlijk niet zien. Ik had in Nederland natuurlijk wel eens iemand met HIV gezien, maar nog nooit iemand met één van de vele ziektebeelden die voorkomen als patiënten in een ver stadium komen of gewoonweg hun medicatie niet nemen. Hetzelfde geldt voor tuberculose, dat had ik Nederland nog NOOIT gezien, en hier werd ik geconfronteerd met alle vormen van tuberculose. Malaria? Daar denken we wel eens aan in Nederland als mensen gereisd hebben, maar hier heb ik het meerdere malen gezien. Het zit nu standaard in mijn differentiaal diagnose voor iedereen die binnenkomt. Ik voel me bijna een expert op het gebied van “tropische ziekten”. Ook trauma was eigenlijk compleet nieuw voor mij. Auto-ongelukken, steek- en schotwonden krijg je als student niet echt te zien, laat staan dat je deze patiënten in je eentje ziet. Na mijn eerste zes maanden hier moet ik zeggen dat ik ook hierin een stuk zekerder ben geworden. Ik schiet niet in de stress van de zoveelste “stabbed chest” die hier binnenkomt, ik heb een routine ontwikkeld en doe mijn ding, wat helaas veel zegt over de hoeveelheid geweld die hier voorkomt. Eén van de grootste nadelen van Zuid-Afrika.

De rituelen van het ziekenhuis

De grote hoeveelheid geweld zorgt voor veel beveiliging om en in het ziekenhuis. Als je het ziekenhuisterrein op wil rijden, word je gestopt en moet je aangeven waar je voor komt of wie je komt opzoeken. Gelukkig heb ik mijn personeelskaartje en kan ik ondertussen zonder problemen naar binnen. Het ziekenhuis uit controleert de beveiliging altijd of de auto uit kan en dan weer zonder problemen gestart kan worden óf je kofferbak wordt gecontroleerd. Als je dan het ziekenhuis binnen probeert te komen is er ook beveiliging. Familie van patiënten mag allen in de hal van het ziekenhuis zitten en niet mee naar binnen. Eén van de mooie rituelen is het zingen van de zusters tijdens de ochtendoverdracht. Dat ze dan een half uur voor niets bereikbaar zijn moet je maar even voor lief nemen!

De LODOX

We hebben sinds kort een LODOX machine – low dose digital X-ray – patiënten die op een stretcher en in hoofdblokken binnenkomen na een ongeluk gaan eerst door deze scanner heen, zo kan je snel kijken of er bijvoorbeeld grote breuken zijn. Ik heb een foto toegevoegd van een gedeelte van een LODOX scan om een idee te geven van hoe dit eruit ziet. Over het algemeen wordt de hele patiënt gescand.

Gynaecologie

Gynaecologie en kinderen zien we in het ziekenhuis waar ik werk over het algemeen niet. Er is een ander ziekenhuis ongeveer twee kilometer verderop voor deze patiënten. Maar natuurlijk komt er af en toe een kind binnen omdat het gebracht wordt door de ouders, of een patiënt met acuut buikpijn die dan blijkt aan het bevallen te zijn. Zo een patiënt hadden we laatst tijdens een nachtdienst. Toen we aankwamen hing de vruchtzak al uit de patiënt. De foetus zat hier in. De vrouw was nog maar net 20 weken zwanger en het was dus nog heel klein. De foetus was ook al een tijdje overleden, maar de bevalling moest afgerond worden. Ik was blij met mijn all-round collega’s die natuurlijk ook gewoon een bevalling kunnen doen. Ik moet zeggen dat ik het niet mis dat we geen bevallingen doen, maar het lijkt me best interessant om het wel te kunnen. Dus misschien iets voor in de toekomst om “bij te leren”.  Ik heb wel al een aantal patiënten gezien met een miskraam. Eén patiënt is mij in het bijzonder bijgebleven, met name door het vreselijke verhaal. Deze vrouw was een baan beloofd ergens anders in het land. Je kan het al raden, bij aankomst werd zij als prostituee aangeboden. Gelukkig voor haar heeft één van haar cliënten haar op een gegeven moment geholpen om terug te komen naar Johannesburg. Ze was zwanger geraakt tijdens haar tijd daar, en had nu een miskraam.

Basketbal

Na zo een vreselijk verhaal, moet ik natuurlijk ook weer iets vertellen over een zeer lachwekkende psychiatrie patiënt, of eigenlijk twee patiënten. Midden in de nacht tijdens een saaie nachtdienst komt een patiënt binnen die crystal meth heeft gebruikt (dat spul uit Breaking Bad). Ik had deze patiënt al eens eerder gezien, toen hij het een goed idee vond om benzine over zijn stomp (geamputeerde been) te gooien om het schoon te maken. In ieder geval had hij deze nacht geprobeerd om een benzinestation op te blazen om zelfmoord te plegen. Nu naar het lachwekkende gedeelte van het verhaal. Psychiatrische patiënt nummer twee komt binnen terwijl hij “lucht basketbal” aan het spelen is. Hij gaat helemaal op in zijn eigen wereldje, is wild aan het dribbelen en aan het scoren. Dit gaat iets te ver voor meneer crystal meth die compleet uitflipt omdat meneer basketbal een wapen zou hebben. Crystal meth begint driftig met het fouilleren van basketbal, terwijl die rustig doorspeelt. Op een gegeven moment heeft basketbal genoeg en begint met het fouilleren van zichzelf en kleedt zich dan uit om te laten zien dat hij geen wapen heeft. Op een gegeven moment werden er bedreigingen geuit en heeft de beveiliging de twee als kinderen uit elkaar gehaald. Meneer basketbal blijkt niet tegen ons te willen praten en dus heb ik maar een poging te gedaan om met hem basketbal te spelen terwijl ik hem ondervraag. Ik had hem alleen niet moeten vragen of hij drugs had gebruikt, want daarop draaide hij zich om en trok zijn broek naar beneden om te laten zien dat hij ECHT niets had haha.

Sedatie

Ik merk dat ik het erg leuk vind om kleine ingrepen te doen met sedatie. Zo heb ik al een aantal schouders teruggezet die uit de kom waren geraakt. We hebben een leuk nieuw “speeltje”. Het is een soort sigaret met damp die een patiënt kan roken terwijl we een procedure doen. De bloeddruk daalt hier niet van, de ademhaling verandert niet en de patiënt kan zelf de sterkte bepalen door te blijven roken of te stoppen. Het is de bedoeling dat de patiënt ook weer uitademt door deze sigaret, maar dat gaat niet altijd goed, dus dan ruiken wij ook allemaal deze damp, gelukkig niet genoeg om ons ook “high” te krijgen. Ik heb de sigaret laatst uitgeprobeerd op een jonge man die een schouder uit te kom had. Na een aantal trekken begon hij zich “high” te voelen en kon ik rustig aan beginnen met het terugzetten van de schouder. Nadat de schouder terug was, bleef hij lekker door roken en heb ik de sigaret maar afgepakt. Hij lag nog tien minuten met een super grote glimlach in zijn bed en vroeg daarna of hij er niet twee mee naar huis kon krijgen. Het was zijn beste ervaring in een ziekenhuis ooit. Andere keren gebruik ik ketamine. Dat is ook een heel leuk goedje. Want dit maakt namelijk de hersenen los van het lichaam, waardoor de patiënten niet door hebben wat er met hun lichaam gebeurt. Het enige is dat die patiënten ook meestal niet door hebben wat ze zeggen en vergeten ook alles. Dit brengt soms grappige situaties met zich mee. Die patiënten liggen namelijk over het algemeen ook lachend in bed terwijl we met een pijnlijke procedure bezig zijn. Ik heb vorige week zelfs een 5-jarig jongetje gesedeerd. Dat was wel even spannend, maar het is helemaal goed gegaan en hij heeft geen pijn gehad. Dit in tegenstelling tot één van de nieuwe chirurgen die de studenten gebruikt om een patiënt vast te pinnen in het bed terwijl de patiënt gillend van pijn een procedure ondergaat……

Heel veel leuks

Omdat ik maar vier vrije dagen per maand heb, inclusief weekend, is het belangrijk dat ik deze dagen goed gebruik. Andrew en ik hebben dus besloten om elke maand iets leuks te doen zodat we iets hebben om naar uit te kijken op korte termijn. Aankomend weekend hebben we een hardloopwedstrijd en gaan we dus waarschijnlijk een lekker broodje kroket eten. Volgende maand willen we een tree top adventure gaan doen. Dat is een soort obstakel route op hoogte in de bomen. In augustus komt Rianne hier met een vriendin en we hebben al allemaal uitjes op het programma staan, onder andere het Krugerpark. En voor in september hebben we een week een vakantie geboekt naar Mauritius!! Een heerlijk luxe strandvakantie waarbij al het eten, drinken en watersporten inclusief zijn.

Het is hier vrij koud aan het worden. Zuid-Afrika is raar, binnenshuis is het koud en dan kan je buiten in de zon lekker opwarmen. Helaas is het in de nacht koud en is er nergens om op te warmen. Behalve in de nieuwe super warme onesie die ik maar het aangeschaft en dan op een elektrische deken.

Ik heb nog een interessante foto van een reconstructie van een depressed skull fracture toegevoegd voor degenen die meer geïnteresseerd zijn in trauma. Deze man was vandaag, als ik me niet vergis, met een pan op zijn hoofd geslagen.

Liefs, Shelley