Reanimaties

Hoi!

Het is tijd dat ik weer aan het werk ga. Sinds vorige week zaterdag was ik geveld door de griep. Zondag nog geprobeerd om te werken, maar ik was zo hard aan het hoesten en kortademig dat ik toch maar weer naar huis ben gegaan waar ik de eerste drie dagen in bed heb gelegen. Woensdag voor het eerste weer uit bed gekomen en gelukkig donderdagavond goed genoeg om naar het ballet het Zwanenmeer van het St. Petersburg ballet te kunnen. Gisteren was ik “on call” maar ik ben gelukkig niet gebeld, dus vanavond is mijn eerste dienst weer sinds een week.

Het leek mij wel interessant om iets over de reanimaties te schrijven die ik meemaak (waar je op de borstkas duwt en af en toe een shock geeft om het hart weer te starten). Ik heb even geteld en ik heb er ondertussen 29 gedaan sinds ik hier werk. Om een idee te geven dat dit vrij veel is; toen ik nog in het Slotervaart werkte (16 maanden) heb ik er in totaal rond de 10-11 gedaan. Helaas zijn reanimaties niet zoals in films en gaan de meeste patiënten dood, veel patiënten komen al zonder bloeddruk in het ziekenhuis en dan hebben ze soms als 30 minuten geen bloeddruk gehad en dat helpt natuurlijk ook niet, maar ook als ze in het ziekenhuis gereanimeerd moeten worden zijn de uitkomsten niet heel goed, en mocht je ze dan wel terugkrijgen, dan gaan ze soms na een tijdje weer en krijg je ze alsnog niet terug.

De korte dienst

Een tijdje terug had ik een korte dienst van 15:00-21:00, dit is een soort tussendienst die je af en toe doet om je uren op te vullen. Toen ik in het ziekenhuis aankwam zat iedereen lekker te relaxen, want het scheen al de hele dag rustig te zijn geweest. Natuurlijk na 15 minuten ging de eerste reanimatiebel. Deze ging af voor een patiënt met lage bloeddruk, lage saturatie en was al geïntubeerd door het ambulancepersoneel. Opeens waren alle collega’s alweer teruggegaan naar hun patiënten en dus was deze patiënt voor mij. Omdat de patiënt vrij ziek was besloten we om haar een lange lijn te geven, die ik onder echogeleiding heb geplaatst (dit is een groot infuus in één van de grote vaten in de nek). Terwijl ik aan het afronden was kwam er een reanimatie binnen. Er waren gelukkig al genoeg collega’s dus ik kon verder met mijn lijn en daarna wilde ik even iets gaan drinken. In “oranje” waren andere collega’s bezig om iemand te intuberen wat op dat moment niet lukte, dus ben ik daar gaan helpen. Toen de patiënt eindelijk geïntubeerd was, liep ik vast terug naar de reanimatieruimte om daar een beademingsmachine aan te zetten voor deze patiënt, maar er kwam nog een reanimatie binnen waar ik bij moest helpen. Deze patiënt was blijkbaar al een half uur voor aankomst in het ziekenhuis niet meer aanspreekbaar en we hebben haar ook niet meer terug kunnen krijgen. Net na deze reanimatie, crashte mijn eerste patiënt en moesten we haar reanimeren. We hebben haar gelukkig terug kunnen krijgen en daarna heb ik overgedragen aan de collega’s van de nacht. Een korte, maar zeer intense dienst. Achteraf hoorde ik dat ook mijn patiënt, die we terugkregen na de reanimatie, later alsnog overleden is.

Nog wat psychiatrie

Een kort uitstapje naar de psychiatrie om dit verhaal ook nog luchtig te houden. In één van de nachtdiensten zag mijn collega een psychiatrische patiënt die helemaal niets tegen haar zei. Dus deed zij haar onderzoek, nam zij wat bloed af en ging dit toen naar het lab brengen. Opeens stond de patiënt op en keek om zich heen dus ik vroeg of hij iets nodig had, waarna hij schaamteloos op de onderzoeksbank begon te plassen. Zelfs toen ik boos aan het vroeg of hij niet goed was ofzo (waar ik het antwoord natuurlijk al op wist) bleef hij gewoon lekker doorplassen tot hij klaar was. En om het nog erger te maken, ging hij daarna weer lekker op de onderzoeksbank liggen……..

Drugs en reanimaties

Ongeveer twee weken geleden kwam er in de vroege ochtend een patiënt binnen die niet responsief was, dus ging de reanimatiebel weer af. Hij bleek veel drugs te hebben genomen; heroïne, cocaïne én amfetamine. Hij had een pols, maar ademde niet heel lekker, dus ik heb hem geholpen met de ademhaling terwijl de verpleging zijn suiker checkte. Dit was heel laag, dus snel een infuus geplaatst en suiker gegeven, waarna de patiënt wakker werd en weer goed ademde. Nadeel was alleen dat deze patiënt veel drugs op had en dus vrij onhandelbaar werd terwijl ik een aantal onderzoeken moest doen. Ik gaf hem een klein beetje sedatie, waar hij acuut op stopte met ademen, dus besloot ik om de patiënt te intuberen. Tijdens het klaarmaken van alle benodigdheden hiervoor kreeg de patiënt opeens een VT (ventriculaire tachycardie; dan slaat de kamer van het hart op hol zonder te wachten op de boezem), eerst langzaam, maar toen zo snel dat hij geen pols meer had. Ik moest de patiënt twee keer shocken om hem terug te krijgen. En voor de geïnteresseerden; dat doen we hier niet met plakkers op de borstkas, maar nog steeds met de hand met de pedals. Terwijl ik dat deed, heeft mijn collega de patiënt geïntubeerd. De patiënt heeft de nacht overleefd, maar moest later die dag weer gereanimeerd worden, waar hij niet meer uit is gekomen. De drugs hebben waarschijnlijk teveel effect op zijn hart gehad.

Organofosfaten

Een gif wat (vroeger) bijvoorbeeld in rattengif zat. Het gif werkt op het zenuwstelsel en kan een hele reeks aan symptomen geven, maar het belangrijkste is dat het in hoge dosis fataal kan zijn. Het geeft onder andere bradycardie (lage hartslag), hypotensie (lage bloeddruk), bronchorrhea (soort van speekselvloed in de longen waardoor je niet meer goed kan ademen), diarree, incontinentie, constrictie van de pupillen en ga zo maar verder. Tegen het einde van mijn nachtdienst kwam er een patiënt binnen die dit spul had ingenomen en met name last had van het vocht in zijn longen. De behandeling is atropine; een medicijn dat tegenovergesteld werkt en onder andere de slijmvliezen droogmaakt. Dit geef je in een bepaalde dosering en dan verdubbel je dat elke 5 minuten tot de longen droog klinken. Dit was de eerste keer dat ik dit behandelde en ik was ook verbijsterd door het resultaat van de atropine, want de patiënt had eerst zuurstof nodig en klonk alsof hij in zijn eigen longen aan het verdrinken was en na 10 minuten was opeens alles weg en had hij geen zuurstof meer nodig. De patiënt moet daarna ook goed gewassen worden en alle kleding moet uit omdat het gif daar in kan gaan zitten. De symptomen kunnen wel weer terugkomen, en ook heel snel, dus de patiënt moet nog wel een tijd in de gaten gehouden worden.

Iets TE enthousiaste reanimatie

Vorige week, net voordat ik naar huis ging, kwam er een patiënt binnen met pijn op de borst. Ze was die ochtend flauwgevallen op het werk en haar collega’s waren enthousiast begonnen aan de reanimatie (dus op de borst duwen) terwijl de patiënte gewoon een bloeddruk had en ademde. Ik kan me voorstellen dat ze pijn had, want bij de meeste reanimaties breek je ribben als je het goed doet. Dus bij deze; begin alsjeblieft niet met reanimeren als een patiënt nog ademt of bloeddruk heeft. Aan de andere kant, als je het niet zeker weet, weet je het wel zeker wanneer je begin met reanimeren, want dit is een enorme pijnprikkel en je patiënt wordt zeker wakker als ze alleen maar is flauwgevallen! Dit doet me denken aan een vriend aan wie ik ooit vroeg of hij weet wat hij moet doen als iemand opeens flauwvalt/collabeert en hij de enige is die de persoon kan helpen en hij doodleuk tegen mij zij dat je “toch” een pen in iemands nek/luchtweg duwt zoals op TV…….. Gelukkig heb ik nog nooit zo een patiënt binnengekregen.

Liefs, Shelley