Wat meer "horror-factor"

Hoi,

Het is tijd voor een nieuw verhaal. Eén van de reacties op het vorige verhaal was dat er meer “horror-factor” in het verhaal moet zitten, dus dat gaan we bij deze weer doen. Ik moet eerlijk zeggen dat het na de hel van februari een stuk rustiger is geworden en dat ik daar eigenlijk wel blij mee ben, maar er komt nog genoeg binnen om een mooi verhaal van te maken!

Het ongeluk

Allereerst een verhaal over mijn eigen ongeluk. Ik reed op vrijdag 24 april in de vroege ochtend naar het werk, het had daarvoor een beetje geregend dus de weg was nat. Nietsvermoedend reed ik mijn standaard route naar het werk op een weg waar je 60km/uur rijdt. Opeens kwam er vanaf de weg, met naar mij toekomend verkeer, een taxibusje van achter een andere auto vandaan mijn weghelft op. De taxi kwam recht op mij af en leek niet te stoppen, dus ik remde zo hard als ik kon. Het was niet mogelijk om snel van baan te wisselen, want het was nu eenmaal druk op de weg en dan had ik waarschijnlijk een andere auto geramd. Het lukte me om mijn auto tot stilstand te brengen, maar de taxi stopte nog steeds niet (op dat moment kon ik alleen maar hulpeloos toekijken en hopen dat ik niet gewond zou raken) en kwam tot stilstand tegen mijn auto! Ik voelde niets dus ik ben uit de auto gestapt en wilde met de chauffeur van de taxi gaan praten, maar dat werkt hier in Zuid-Afrika niet zo, in ieder geval niet met taxi chauffeurs. Ten eerste vlogen alle passagiers de taxi uit, ik keek nog of er gewonden waren, en de taxi chauffeur begon driftig zijn remmen te controleren. Daarna rende hij achter andere taxi’s aan om ze te stoppen en de passagiers die net uit zijn taxi zijn gevlogen in te laten stappen. Mij negeerde hij compleet. Ondertussen besloot ik dus maar om mijn werk een berichtje te sturen om te zeggen dat ik te laat zou zijn, mijn baas belde meteen om te kijken of het goed met me ging en ik realiseerde me later dat ik haar had medegedeeld dat er geen patiënten naar het ziekenhuis zouden komen. Gelukkig kwamen er twee takelwagens aan, die waren gelukkig niet nodig, maar deze mannen hebben mij geholpen om de details van de taxi chauffeur te krijgen. Daarna heb ik foto’s gemaakt van de situatie en van zijn kentekenplaat. Daarna moest ik mijn auto verplaatsen en ik was eigenlijk te bang om naar de voorkant van mijn auto te kijken. Zijn bumper leek nu de vorm van mijn mini te hebben, maar toen ik naar mijn auto keek kon ik mijn ogen niet geloven….. Geen schade…. We hebben de auto goed nagekeken, maar er is geen deukje en zelfs geen krasje te zien. Het is echt een wonder.

Ik had later pas door dat ik best wel geschrokken was, maar deze ochtend was er ook een groot ongeluk met twee bussen waarbij 3 doden zijn gevallen en rond de 100 gewonden en ik heb de rest van de dag gewoon gewerkt. Na een paar uur kreeg ik wel veel spierpijn in mijn rug en nek, maar ik voel me nu weer helemaal beter! Andrew had mijn rug en knie ingetapet zodat het niet zoveel pijn zou doen, maar ik bleek allergisch en toen hij de tape er weer aftrok de volgende dag trok hij allemaal blaren open, dus daar zit ik nu mee. Maar ik ben allang blij dat ik hier zonder een schrammetje vanaf ben gekomen!

De hondenbeet

Er komen vrij veel mensen binnen hier die door een hond gebeten zijn, maar deze man was toch echt wel het toppunt. Hij was door een hond in zijn kruis gebeten. Het verhaal was echter vreemd. Hij vertelde mij dat hij langs een tuin liep toen een hond op hem af kwam rennen en hem in zijn kruis beet. De balzak lag helemaal open, ongeveer 7-8cm, maar zijn broek was helemaal niet beschadigd…… Ik vraag mij sterk af wat deze man nu echt aan het doen was.

Trauma

Op dezelfde dag als mijn ongeluk kwam er een man binnen die in zijn rug geschoten was. Hij vertelde dat hij probeerde over zijn eigen muur van zijn huis te klimmen en dat de beveiliging hem in de rug had geschoten. Toen ik hem vroeg of hij wel eens eerder in het ziekenhuis was geweest vertelde hij dat hij in zijn hoofd gestoken was, een gebroken neus had gehad en ga zo maar door. Ik begon mij serieus af te vragen of deze man inderdaad over zijn “eigen” muur aan het klimmen was. Maar goed, wanneer er een schot- of steekwond is, moet je ten eerste kijken hoe diep de wond is. Deze man had een wond in de rug en een wond in de buik, en inderdaad de kogel was helemaal door hem heen gegaan. Gelukkig was de man stabiel en kon hij later voor een scan gaan om te kijken of er organen geraakt waren.

Gisteren was er een patiënt die de triage code “geel” had gekregen, dat betekent dat zij niet heel ziek zijn en als laatste prioriteit gezien worden. Hij had een steekwond in de rechter hand en een steekwond in de linker elleboog. Hij was even vergeten door te geven dat hij ook in zijn rug gestoken was. Een steekwond in de rug kan onder andere een klaplong veroorzaken en levensbedreigend zijn. Deze patiënten komen binnen als “rood”, en worden binnengerend onder begeleiding van “Jingle Bells” of “Happy Birthday”, ofwel het reanimatiesein van die dag. Ik heb de man naar de ruimte voor kritieke patiënten gebracht en hem onderzocht. De wond leek voornamelijk in de huid te zitten, maar ik kon er nog steeds vrij diep in met de beschermhoes van een infuusnaald. Gelukkig had hij op dat moment geen klaplong of bloed in de long, maar de patiënt moet dan wel 6 uur blijven om dan nog een keer een röntgenfoto van de longen te maken. Deze man was trouwens meerdere keren gestoken door zijn vrouw. Men lijkt hier niet tegen elkaar te schreeuwen, maar meteen een mes erbij te pakken.

Een aantal weken geleden kwam er een jonge man binnen in de nacht met een schotwond in zijn rechter been. Hij was op een feestje toen er opeens allemaal schoten gelost werden. Eén daarvan is waarschijnlijk via de grond zijn been in gegaan en heeft onderweg beide botten in zijn onderbeen gebroken. Ik heb de foto toegevoegd, je kan de kogel nog zien zitten.

Het gekke is dat ik van dit soort verhalen eigenlijk niet meer schrik, terwijl ik in Nederland nog nooit van mijn leven een patiënt heb gezien met een verhaal zoals dit. Ik besef me door dit soort verhalen wel hoeveel vrijheid en veiligheid wij hebben in Nederland, want ook al gebeurt natuurlijk wel eens iets, het is nooit lopende band werk zoals ik het hier zie. Dit betekent dat ik ondertussen heel veel blootgesteld ben aan alle vormen van trauma; steekwonden, schotwonden, mishandeling en auto-ongelukken, en ik heb het gevoel dat ik er eindelijk wat beter in word. Ook de thoraxdrains voor mensen met een klaplong of bloed in de long gaan steeds beter en ik heb nu het gevoel dat ik er ook echt vaardig in word.

Een horrorverhaal van een ander niveau

Gisteren had ik een patiënte die binnen kwam met een “foreign body” in haar oor. Toen ik haar vroeg wat er in haar oor zou zitten vertelde ze dat er een kakkerlak in haar oor zat. Ik dacht altijd dat kakkerlakken vrij groot waren, dus als er een in haar oor zou zitten zou zijn achterkant wel meteen te zien zijn toch? Nou niet dus, ik zag helemaal niets, dus misschien had ze wel alleen iets voelen kriebelen zonder dat er ook echt iets in haar oor was gekropen. Toen ik met de otoscoop ging kijken zag ik in eerste instantie niets, maar toen zag ik opeens twee roodkleurige harige pootjes zitten die begonnen te bewegen. Ik had het niet meer en kon helaas mijn afschuw niet verbergen, vraag me nu af of ik gegild heb waar de patiënt bij was, zei tegen haar dat er inderdaad een kakkerlak in haar oor zat en ben naar buiten gelopen om mijn collega’s te vertellen dat er ECHT een kakkerlak in haar oor zat en om even te kokhalzen. Ik was op dat moment echt misselijk, maar er moest iets gedaan worden. Ik noem het maar even “het beestje”, want dat klinkt minder eng. Het beestje moest doodgemaakt worden, vóórdat ik kon proberen het te verwijderen. Dit doe je door het te verdrinken in zoete olie of lidocaïne. Daarna heb ik meerdere malen het oor gespoeld om het eruit te krijgen, maar het lukte helaas niet. De vraag is nu of het een kakkerlak was of misschien een beestje dat bloed zuigt en nu vast zit. Aaaaaaaah, ik word gewoon weer misselijk nu ik dit schrijf. En het ergste is nog, de patiënte moest nu de volgende ochtend terugkomen om het te laten verwijderen door de KNO-arts, en ze moet dus de hele nacht nog met dat beestje in haar oor slapen.

Nog een laatste mededeling waar ik heel enthousiast over was, ook al was het geen bloed of horror. Er was een patiënte die binnenkwam met zeer hevige pijn in haar bovenbuik en daardoor aan het overgeven was. De pijn hield opeens op nadat zij in het ziekenhuis was aangekomen. Dit deed mij denken aan een galsteen die vast had gezeten en ik besloot om eens met de echo te kijken of ik de galblaas kon vinden. Ja hoor, ik had de galblaas gevonden én ik kon er stenen in zien zitten. Dit is geen onderdeel van mijn echo training, maar wel weer iets dat ik kan gebruiken om een diagnose aan te tonen!

Liefs, Shelley