De schoonheid van de psychiatrie

Tijd voor een nieuw verhaal. Ik heb het vrij druk gehad, natuurlijk met name met werk, maar gelukkig heb ik dit weekend lekker kunnen genieten van een aantal vrije dagen. Dat was ook hard nodig. Deze keer geen verhalen over steekwonden, schietwonden en auto-ongelukken, maar een verhaal over de psychiatrische patiënten die wij binnen krijgen op de SEH.

Psychiatrie dat binnenkomt op de SEH, zowel bekende psychiatrische patiënten als nieuwe patiënten, zien wij eerst om een eventuele medische reden voor het gedrag uit te sluiten. Eén ding is zeker, ik word geen psychiater!

De verwarde patiënt

Ik zag een aantal weken geleden een man die werd binnengebracht door zijn moeder omdat hij zich sinds een aantal maanden vervelend en kinderlijk zou gedragen. Nou doen mannen dit natuurlijk wel vaker :-) , maar dit was blijkbaar nieuw. Hij zou niet luisteren, opeens geen Engels meer spreken (terwijl hij leraar op een school was) en compleet het tegenovergestelde doen waar de moeder om vroeg. En dat was ook echt zo, want om deze man op de onderzoeksbank te laten zitten was bijna onmogelijk, omdat hij geen idee had wat wij van hem wilden. Hij probeerde te hurken en onder de onderzoeksbank te kruipen en keek ons verward aan toen wij hem probeerden duidelijk te maken dat dit niet de bedoeling was. Toen ik met een lampje in de ogen probeerde te kijken deed hij de mond open en stak de tong uit. Ik wilde in dit geval meningitis (hersenvliesontsteking) uitsluiten als oorzaak van de verwardheid, omdat dit een HIV positieve man was. Een patiënt moet voor de ruggenprik in een bepaalde houding zitten, maar je kan al raden dat dit bijna onmogelijk was. Gelukkig lukte het uiteindelijk met hulp van een collega. Ik had de mazzel dat de moeder van de patiënt erbij was en dat zij mij wat informatie kon geven, maar veel van dit soort patiënten komt ook alleen naar het ziekenhuis of wordt door de politie gebracht en dat maak het heel moeilijk om ze te behandelen.

De patiënte met de overdosis

We zien op de SEH veel mensen die een overdosis van het één of ander nemen. Vaak zijn dit ook jonge mensen die ruzie hebben met hun partner of moeder en dan impulsief besluiten om elke tablet in te nemen die ze maar kunnen vinden. Deze keer had ik echter een psychiatrische patiënt, bekend met een persoonlijkheidsstoornis, die een overdosis had genomen van “be calm”. Ik denk een homeopathisch rustgevend middel. Deze patiënt kan dan niet direct naar de psychiatrie, maar moet opgenomen worden voor observatie en krijgt dan een psychiatrisch consult. Dus nadat ik deze patiënt gezien had lag zij rustig te wachten op een bed op de afdeling. Opeens besloot zij aan het einde van mijn dienst uit bed te komen en zichzelf op de grond te laten vallen als een plank, valt hierbij met haar gezicht vol op een zuurstoftank en blijft liggen. Haar kin lag open en dus heb ik haar nog even netjes dicht gehecht aan het einde van mijn dienst. Ondertussen kwam een tweede psychiatrische patiënt binnen die vrij agressief was, mijn collega probeerde hem iets kalmerends te geven, terwijl drie beveiligers én een mannelijke verpleegkundige hem probeerden stil te houden. De patiënt, die ik net had gehecht, besloot om van het bed af te rollen en plat op haar gezicht te vallen, om daarna schreeuwend weer terug in bed gelegd te worden. Ze wilde graag aandacht en omdat ze dit niet kreeg probeerde ze dat op deze manier te krijgen. Ik heb de familie verteld dat we haar voor haar eigen veiligheid vastmaken aan het bed, en toen ben ik heel snel uit het geschreeuw van dit gekkenhuis weggerend en naar huis gegaan om daar af te koelen.

De hysterische patiënt

Een andere tak van de psychiatrische sport is de hysterie. Zo had ik een patiënte die gillend binnenkwam en daarna stopte met praten. Hevig zwaaiend met de armen probeerde zij zichzelf uit te drukken, vertelde mij met zelfverzonnen gebarentaal dat zij hoge bloeddruk en suikerziekte had én dat zij sinds die ochtend niet meer kon praten. De dochter vertelde dat de moeder die ochtend ruzie had gehad met haar kinderen en dat de kinderen haar daarna buitengesloten hadden (ja dat schijnt hier te gebeuren). Opeens begon de vrouw panisch met haar handen naar het keel te grijpen en stikgeluiden te maken. Helaas voor haar ben ik hier nu lang genoeg om door te hebben wanneer iemand hysterisch is of ook echt iets heeft en ik zei tegen haar dat als ze mij niet haar naam zou vertellen, ik haar niet zou helpen en ben toen weggelopen. De vrouw begon na ongeveer 10 minuten te praten, haar stem was terug en ze stikte niet meer. Het was allemaal inderdaad begonnen met een ruzie en de vrouw kon later naar huis gestuurd worden.

De miraculeuze werking van de injectie

Iets heel anders, maar toch ook een beetje psychisch is de werking van de injectie hier. Een patiënte kwam binnen op de SEH omdat zij een week daarvoor een auto ongeluk gehad had en nog steeds pijn in haar nek had. Toen ik de wervelkolom onderzocht zei zij dat élke wervel pijn deed als ik erop drukte, dat leek mij nogal onwaarschijnlijk, omdat zij gewoon rondliep en geen neurologische verschijnselen had. Omdat ze nou eenmaal een auto ongeluk had gehad, besloot ik toch om haar voor röntgenfoto’s te sturen, én ik gaf haar een diclofnac injectie in de arm. Ongeveer 20 minuten later kwam de vrouw terug en vroeg ik haar of ik nog een keer de wervelkolom konden onderzoeken, maar ze zei dat ze zich compleet beter voelde, geen enkele wervel deed pijn. Ze was genezen. De röntgenfoto’s waren ook normaal. Wonderbaarlijk hoe een enkele injectie patiënten hier van ál hun pijn af helpt terwijl ze daarvoor bijna dood lijken te gaan van de pijn.

De vorderingen met de echo

Ik ben echt super blij met de echo training die ik heb gedaan. Ik heb meerdere keren al diagnoses vastgesteld met de echo en dat is echt heel handig. Natuurlijk ben ik nog niet geaccrediteerd, en het uitsluiten van een ziekte doe ik niet alleen, maar als ik in de nacht iets aantoon met de echo, dan kan ik de patiënt daarmee opnemen. Vaak doe ik ook een echo met een arts in opleiding en dan leert hij me weer naar nieuwe dingen te kijken die verder gaan dan de echo cursus en dat is echt heel handig. Zo kan ik door naar de vena cava inferior (onderste holle ader) te kijken zien of iemand vocht nodig heeft of niet, en leer ik ook om naar de contractie van het hart te kijken.

White River

Ik ben net thuisgekomen van een paar dagen weg. We zijn naar White River geweest in Mpumalanga, vlakbij het Krugerpark. Een vriend van Andrew heeft daar een huis en we waren uitgenodigd. Vrijdag lekker een rustige dag gehad, door het park waar het huis staat gewandeld, en uit eten geweest. Zaterdagochtend zijn we vroeg opgestaan om naar het Krugerpark te gaan, daar weer wat mooie natuur en beesten gezien. Opeens zagen we ook een helikopter rondcirkelen boven het park en op bepaalde plaatsen en stilhangen. Schijnbaar was dit beveiliging die op zoek was naar zogenaamde “rhino poachers” (dus mensen die neushoorns afmaken voor hun hoorn), want die bleken in het gebied te zitten en al een aantal neushoorns afgemaakt te hebben. Ik hoop dat ze ze te pakken krijgen. Daarna zijn we doorgereden naar Hazy View waar zich God’s Window bevindt, een mooi uitkijkpunt in de bergen, en voordat we teruggingen de Sabie Falls bekeken. Ik heb wat foto’s bijgevoegd. Heerlijk om even een paar dagen vrij te zijn. We hebben trouwens ook tickets geboekt om naar het Zwanenmeer van het St. Petersburg ballet te gaan, het is nog even wachten, maar daar heb ik heel veel zin in!

Liefs, Shelley