De perikelen van Zuid-Afrika

Na alle verhalen over dit “horrorziekenhuis” zoals mijn oma het noemde, heb ik besloten om eens wat te schrijven over de perikelen waar ik mee te maken heb nu ik in Zuid-Afrika woon. Dat betekent niet dat ik opeens minder meemaak in het ziekenhuis, want alles gaat gewoon op hetzelfde tempo door, maar ik dacht dat het leuk was om eens over Zuid-Afrika te schrijven.

Begrijp me niet verkeerd, Zuid-Afrika is een heel mooi land met hele mooie natuur, en als toerist ga je waarschijnlijk niet veel te maken krijgen met de zaken waar ik hier dagelijks mee te maken heb, maar ik heb er helaas wel veel mee te maken, dus voor de geïnteresseerden.

Vechten voor alles

Na het grote gevecht met meerdere organisaties in Zuid-Afrika en de ambassade om mijn visum voor elkaar te krijgen, ben ik nu in gevecht om mijn salaris te krijgen. Want ondanks dat ik keihard werk, en hier met “critical skills” een baan heb gekregen, heb ik nog steeds niet betaald gekregen! En pas na drie maanden kunnen ze mij eindelijk vertellen waarom ik niet betaald krijg. Schijnbaar klopt mijn registratie met het Zuid-Afrikaanse BIG-register niet. Dokters hier moeten nadat ze afgestudeerd zijn een jaar Community Service doen, dus dan werken ze voor wat minder geld om zo een bijdrage te doen aan de gemeenschap. Als buitenlander hoef je dat niet te doen en ga je meteen werken als een Medical Officer (ANIOS) zoals ik doe. In Nederland moest ik vóórdat ik een baan ging zoeken, toestemming krijgen van een organisatie (FWM). Die organisatie heeft mij toen toegestaan om een baan te zoeken als een Medical Officer, zoals elke buitenlander. Als je dan een baan gevonden hebt, moeten zij ook toestemming geven voordat je de baan mag accepteren. Dus nadat ik mijn baan had aangeboden gekregen, hebben zij mij toestemming gegeven en alleen wanneer je deze toestemming op papier hebt, mag je je registreren als arts in het register – deze toestemming waarop staat Medical Officer moet je dan meesturen. Ik heb mijn baan in Juni 2014 gekregen, en kon me pas later aanmelden voor registratie in het register, omdat zij wilden wachten op de toestemming. In Juli heeft het register toen besloten om elke buitenlander eerst een jaar Community Service te laten doen en heeft mij dus schijnbaar een registratie voor Community Service gegeven. Aangezien dit niet overeenkomt met mijn contract kan het ziekenhuis mij niet betalen. En het is onmogelijk om ook maar met het register te praten hierover, want iedereen wijst naar iemand anders die verantwoordelijk is en op e-mails reageren ze al helemaal niet. Ik kan me niet voorstellen dat ik toestemming heb gekregen voor een baan vóór de nieuwe regelgeving, deze toestemming op papier heb, en dat men mij nu vertelt dat de maanden dat ik al gewerkt heb opeens minder betaald ga krijgen dan in mijn contract staat, en mij in een positie dwingt waar ik minder betaald krijg, als die positie überhaupt beschikbaar is in het ziekenhuis……. Het is vrij deprimerend om zo hard te werken en nog steeds niet gevierd te kunnen hebben dat ik eindelijk een baan in Zuid-Afrika heb.

The thing called “load shedding”

Load shedding is het directe gevolg van het niet hebben van genoeg elektriciteit voor het aantal mensen dat het gebruikt. Daarom zitten we soms volgens een rooster zonder elektriciteit. Dit kan een paar uur zijn, maar ook een halve dag, afhankelijk van fase 1, 2 of 3. Gezellig kaarsen op tafel in plaats van het licht aan, alleen koken veel mensen (en wij ook) ook op elektriciteit dus een “candlelight dinner” zit er helaas niet in. Het is vrij vervelend wanneer je eindelijk een dag vrij bent en je de hele dag geen elektriciteit hebt om eens relaxed een filmpje te kijken. Maar goed, we moeten het er nu eenmaal mee doen. Het nieuwste nieuws is dat de kosten van elektriciteit vanaf deze maand met maar liefst 60% (!!!) verhoogd zijn, zodat mensen alleen elektriciteit gebruiken wanneer dat echt nodig is.

Het verkeer

Er rijden hier heel veel taxi’s op de weg. Dit zijn mini busjes die fungeren als openbaar vervoer en sommigen zien er redelijk uit, maar verreweg de meeste zien eruit alsof ze meerdere malen uit elkaar gevallen zijn en met kleerhangers weer gerepareerd zijn. Gevaarlijke busjes dus. En dan stoppen ze er ook nog eens zo veel mogelijk passagiers in om meer geld te kunnen verdienen. Als we dan naar het rijgedrag van de bestuurders gaan kijken, dan doen ze er letterlijk alles voor om zo snel mogelijk hun bestemmingen te bereiken, ongeacht ander verkeer op de weg. Zo gebruiken ze de vluchtstrook om langs al het verkeer te rijden. Als auto’s in de strook voor linksaf slaan staan te wachten, dan zullen ze de strook voor doorgaand verkeer gebruiken, om daarna alsnog links af te slaan en iedereen af te snijden. Wat ze ook doen is op een driebaansweg van de meest rechter strook een abrupte doorsteek maken naar de meest linker strook, om daar dan nog abrupter te stoppen om een passagier op te pikken. Je kan je voorstellen dat het verkeer erachter hierdoor meteen op de rem moet of van baan wisselen om de taxi niet te raken. Ik probeer altijd zo ver mogelijk van deze taxi’s vandaan te blijven, maar dat is best lastig wanneer zij slalommend over de weg gaan. Het zal dan ook geen verrassing zijn dat we bijna dagelijks wel een aantal patiënten binnenkrijgen in het ziekenhuis die verongelukt zijn in een taxi.

Een ander gevaar op de weg, of eigenlijk in de weg, zijn de potholes (kuilen). Er zitten hier echt overal kuilen in de weg, en dat zijn geen kleine kuilen, dit zijn kuilen waar je als je pech hebt je auto in beschadigd. Wanneer het hard regent en er plassen water op de weg liggen, ga dan ook vooral niet door de plas rijden, want er is een grote kans dat er een diepe kuil in die plas zit. Want ook al worden die kuilen af en toe opgevuld, na één of twee grote regenbuien zijn de kuilen gewoon weer terug en soms nog groter dan ze waren. Ik begin me af te vragen of men hier expres kuilen vult met materiaal dat weer wegspoelt om werk te blijven verschaffen (voor zowel de wegwerkers als de ziekenhuizen :s).

Navigatieprogramma’s kunnen hier vrij gevaarlijk zijn. Van elke weg waar jij moet zijn, zijn er minstens drie in Johannesburg en er is er altijd wel eentje die in een minder fijne township ligt. Laatst moest ik nieuwe scrubs kopen en had ik de straat in mijn navigatie ingetoetst, het leek erop dat ik de goede kant op ging, maar ik kwam uiteindelijk in een minder fijne buurt terecht dan ik zou willen, omdat er van deze straat maar liefst drie in een straal van 10km lagen!

Het ambulance personeel

Wat ik begrepen heb is dat er meerdere privé bedrijven zijn die ambulances uitzenden naar waar dat  nodig is. Ik moet bekennen dat ik nog steeds niet weet welk nummer ik moet bellen als ik een ambulance nodig zou hebben, omdat elke organisatie zijn eigen telefoonnummer heeft. De organisaties werken ook niet samen, dus als je een organisatie belt waarvan de ambulance zich toevallig in het zuiden van Johannesburg bevindt terwijl jij in het noorden zit, dan moet je wachten op deze ambulance. Het personeel dat de telefoon opneemt is ongetraind en krijgt schijnbaar weinig betaald en kan jou dus ook niet uitleggen hoe je op dat moment de persoon kan helpen die hulp nodig heeft. Ook verreweg het meeste personeel dat op de ambulance werkt is vrij ongetraind. Er werd mij laatst verteld dat de meeste ambulancemedewerkers een training achter de rug hebben van maar liefst 4-6weken, waarin ze leren hoe een zuurstoftank werkt en waarna ze veilig suikerwater per os (als drankje) mogen geven aan patiënten. Infusen inbrengen mag alleen als je daarna een vervolg opleiding hebt gedaan. De patiënten die door deze medewerkers gezien worden, worden dus letterlijk in hun ambulance gegooid en zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gereden. Er zijn ook zeer goed getrainde paramedics die echt alles kunnen – infusen inbrengen, medicatie toedienen, intuberen etc. – maar daarvan zijn er per dienst maar zo’n 20 op de weg voor heel Johannesburg.

Ik heb best wel respect voor het ambulancepersoneel dat hier werkt, want zij bevinden zich soms in zeer onveilig situaties, bijvoorbeeld als er een schietpartij is en die nog aan de gang is wanneer zij een patiënt moeten oppikken. Dan wachten ze óf tot de schietpartij voorbij is, óf ze rijden snel met politie naar de patiënt, gooien de patiënt in de ambulance en gaan dan pas om de hoek beginnen met de behandeling. En ze krijgen soms dreigementen van bendeleden in de trant van “Als hij dood gaat, dan ga jij dat ook”……..

Wat statistieken

Ik ben erachter gekomen hoeveel patiënten wij binnenkrijgen op de Spoedeisende hulp, van gebroken teen tot schotwond in het hoofd krijgen wij gemiddeld per dag 150-170 patiënten. In Februari hadden wij per week gemiddeld 1100 patiënten. Dit maakt onze SEH een grote afdeling waar per jaar 55.000 tot 60.000 patiënten gezien worden!  (in vergelijking met het OLVG, de grootste SEH van Nederland, waar 48.000 patiënten per jaar gezien worden) En dan te bedenken dat wij voor onze patiënten ook de meeste behandelingen zelf ter plekke op de SEH uitvoeren.

De lijst van perikelen is nog wel langer dan dit, maar die komen een andere keer nog wel ter sprake. Ik ga vanavond lekker genieten van een aantal van de fijne dingen van dit land; goedkoop uit eten gaan met vrienden en dan naar de bioscoop voor 14 rand, wat op het moment €1,07 is.

Ik denk dat ik de laptop nu maar weer even uit zet, anders hebben we straks van de winter niet genoeg stroom om eten te maken….haha ik lach me eigenlijk dood nu ik dit laatste schrijf, ik zoek zo’n poppetje dat huilt van het lachen om al deze gekkigheid :D Genieten jullie maar lekker van al jullie onbeperkte stroom, onbeperkte – en vooral snelle – internet, het onbezorgd over straat gaan op elk tijdstip van de dag, geen tralies voor de ramen en muur om je huis, geen waterleidingen die spontaan knappen door slecht onderhoud waardoor je urenlang geen water hebt, patiënten die boos worden en dan met hun infuuspaal inrammen op de eerste auto die ze zien, patiënten die een mes met een blad van 15cm in hun eigen buik steken omdat ze ruzie hebben met hun vrouw  – ja echt – en ga zo maar door. Geloof me; Nederland is zo gek nog niet (behalve het klimaat, de natuur en de fantastische ervaring die ik hier opdoe in het ziekenhuis, want dan steekt Zuid-Afrika er met kop en schouders bovenuit!).  

Liefs, Shelley