Het traumateam der ANIOSsen

Het was eigenlijk niet de bedoeling om nu alweer een nieuw verhaal te posten, maar als alle rariteiten hier op dit tempo doorgaan dan worden de verhalen te lang! Het is tot nu toe een helse februari geweest!

Het samenwonen gaat trouwens prima, het begint echt te voelen als “ons” huisje en we hebben vaak spontaan visite van vrienden omdat we zo centraal wonen. Het wordt hier echt gezellig! Het is ook een hele fijne plek om thuis te komen en ook om even lekker te klagen over wat voor achterlijke dingen ik nu weer heb gezien en gedaan op het werk!

De naald

Helaas een niet heel fijn verhaal. Op de één of andere manier heb ik dus in mijn scrubs een naald mee naar huis genomen. Ik kwam thuis, deed mijn schoenen uit, liep door het huis heen en weer en opeens voelde ik een scherpe pijn in mijn voet. Toen ik keek zag ik dat ik in een naald was gestapt die nu in mijn voet zat. Ik heb hem eruit gehaald en verder eigenlijk niet over nagedacht, ik was tenslotte thuis. Toen Andrew thuis kwam vroeg ik hem of hij misschien naalden mee had genomen van zijn werk, maar toen dit niet zo bleek te zijn, heb ik even goed naar de naald gekeken en het bleek een naald te zijn met een holte erin, en dit hebben we alleen in het ziekenhuis…… ’s Avonds laat met mijn baas gesproken en besloten om in ieder geval met PEP (Post Exposure Prophylaxis) te beginnen. Dit doe je omdat het een naald uit het ziekenhuis is, je niet weet wat er met deze naald gedaan is en op welke naald deze patiënt gebruikt is en dus ook niet weet wat voor infectieziekten ze hebben. PEP is speciaal voor HIV. De volgende dag heb ik met de infectiespecialist gesproken, die mij vertelde dat het risico heel klein is, omdat het virus wanneer het met lucht in aanraking komt doodgaat, en omdat de naald niet zichtbaar vies was, maar ik heb toch besloten om met de PEP door te gaan. Ik ben begonnen met deze kuur toen ik laatst vertelde dat ik een vrij weekend had, dat weekend heb ik alleen maar in bed gelegen met ernstige buikpijn en misselijkheid, uitslag en extreme vermoeidheid. Ik was al overgezet op andere medicijnen omdat ik veel te veel bijwerkingen had meteen en naar huis was gestuurd van het werk. Gelukkig gaat het nu een stuk beter, ik ben nog wel moe en ik heb nog een beetje jeukende uitslag, maar ik ben gelukkig niet meer zo misselijk. Oja, en mijn oogwit wordt geel wanneer ik moe wordt. Ik heb bloed afgenomen om mijn lever en nieren te laten testen, maar dat blijkt normaal te zijn (mijn bilirubine is natuurlijk wel hoog, maar dit is dus een bekende bijwerking). Ik moet nog tot half maart dit heerlijke toetje eten bij het avondeten (foto bijgevoegd).

De baby

Na de vorige heftige nachtdienst met alle reanimaties begon mijn maandag nachtdienst met, uiteraard, een reanimatie. Een jonge vrouw die in een plas met bloed was gevonden door de familie. Ze was 16-20 weken zwanger. Ze was ondertussen gestopt met bloeden en we hebben haar op dat moment kunnen redden, het hart pompte weer, we hebben haar geïntubeerd en besloten om haar te koelen. De gynaecoloog kwam in huis om de vrouw te onderzoeken en uit te zoeken waarom zij zo had gebloed; miskraam, buitenbaarmoederlijke zwangerschap? De gynaecoloog schatte haar op ongeveer 20 weken zwangerschap aan de hand van de grootte van de baarmoeder, maar zag geen foetus meer zitten en ging dus uit van een mogelijke miskraam. De familie had nog benoemd dat zij naast de vrouw een opgerolde deken hadden zien liggen met bloed. Die zouden ze naar het ziekenhuis brengen om ons te helpen uit te vinden wat er was gebeurd. Helaas ging de vrouw na ongeveer een uur weer in reanimatiesetting en hebben we haar niet meer terug kunnen krijgen. De familie was ongeveer gearriveerd met een plastic tas die ze aan mij gaven: “Er zit een baby in, ik heb gekeken”, zei de vrouw zonder emotie……… Ik pakte de tas op en voelde meteen dat de tas zeer zwaar was en daar schrok ik nogal van. Het voelde als een volgroeide baby en ik was dus ook vrij nerveus om de tas open te maken. Er zat inderdaad een vrij grote baby in, helemaal ontwikkeld, natuurlijk niet meer in leven, en de placenta (moederkoek) er nog aan vast. Dat was wel even slikken.

De lunch

De volgende dagdienst dat ik werkte was vrij rustig. Ik heb onder andere voor het eerst ascites (vocht in de buik) gedraineerd, een drain geplaatst voor pus in de long en mijn eerste AAA (verwijding van de grote slagader in de buik) gezien met de echo. Maar er was natuurlijk ook weer een reanimatie. Ik ging net even lekker zitten om een broodje te eten toen de reanimatiebel afging. Toen we begonnen met reanimeren gaf de patiënt over en de lucht die eruit kwam was verschrikkelijk chemisch. Wat had deze patiënt tot zich genomen? Eén van de collega’s vertelde dat de patiënt niet ziek was en dat ze met zijn allen zaten te lunchen op het werk. Na de lunch begon de patiënt opeens heftig te zweten, over te geven en had een epileptische aanval. Daarna was hij naar het ziekenhuis gebracht waar hij in reanimatiesetting was gekomen. Aangezien we alles hadden gecorrigeerd wat we konden corrigeren, gingen we aan organofosfaten denken (een soort pesticiden wat volgens mij vroeger in rattengif zat). We hebben dus nog een poging gedaan met atropine (behandeling voor organofosfaten vergiftiging), maar het is ons niet gelukt om de patiënt te redden. De patiënt gaat voor obductie dus hopelijk komen we te weten wat er aan de hand was. Was de patiënt misschien vergiftigd?

Het traumateam der ANIOSsen

Vrijdagnacht was een ware hel. En in de nacht zijn we alleen met ANIOS (artsen niet in opleiding tot specialist). Het begon met een reanimatie van een man nadat wij hem geïntubeerd hadden, maar dat laat ik even terzijde.

Het reanimatiesein ging af voor een traumapatiënt. Een man die ofwel door een trein geraakt was of van een rijdende trein was afgeduwd. Hij was in ieder geval buiten bewustzijn, had flink wat trauma aan het hoofd, maar belangrijker, ademde niet lekker en satureerde maximaal 65% (laten we het erop houden dat dat niet goed is voor het lichaam en snel tot de dood kan leiden). Minder ademgeluid aan rechts, dus een spoed thoraxdrain rechts, waar 400ml bloed uit kwam. De patiënt werd ondertussen geïntubeerd, gedroogd braaksel werd daarbij uit de mond verwijderd en we dachten dat we hem dan wel beter konden laten ademen. Nog steeds slecht. Dus ook maar een thoraxdrain links. Het haalde allemaal niets uit. We hebben nog overwogen om een tweede thoraxdrain rechts te plaatsen, maar de ademgeluiden waren beter geworden na de eerste. De echo liet geen vocht om het hart zien waar we iets mee hadden kunnen doen. De patiënt kwam toen in reanimatiesetting terecht en we hebben besloten om hem niet te reanimeren, dat schijnt met “blunt chest trauma” (stomp letsel van de borst) geen zin te hebben. De röntgen van de longen liet zien dat er flinke contusie was van de longen, wat de oorzaak moet zijn geweest van zijn slechte saturatie.

We waren door de reanimatie ongeveer 20 patiënten achter aan de medische kant en we hebben flink doorgepakt om dit te verhelpen. Het reanimatiesein ging weer af voor een traumapatiënt. Steekwond in de borst, geen pols. Oh, en er was ook even geen bed beschikbaar, dus de man vanuit de rolstoel op de grond gelegd en begonnen met reanimeren. Na twee minuten had de man weer bloeddruk en hadden we ook een bed, dus konden we door op het bed. Ik heb snel een thoraxdrain geplaatst voor het geval een pneumothorax (klaplong) de oorzaak was van zijn reanimatiesetting. De man ging weer in reanimatiesetting en na 2 minuten hadden we hem weer terug. Patiënt werd ondertussen geïntubeerd door een collega aangezien hij zelf niet lekker ademde terwijl een ander met de echo naar het hart keek. Er zat vocht om het hart, wat in dit geval hoogstwaarschijnlijk betekende dat het een steekwond in het hart was en dat het vocht (bloed) om het hart het hart belemmerde van kloppen. De chirurg in opleiding moest in dit geval zo snel mogelijk de borst openhalen om het probleem te verhelpen, maar de chirurg was aan het opereren en kon niet zo snel komen. Patiënt nogmaals in reanimatiesetting, weer terug na 2 minuten. Er zat dus maar één ding op; pericardiocentese (een naald in het hartzakje steken om het bloed eruit te halen, foto toegevoegd om het beter uit te leggen). Ik was de aangewezen persoon, omdat ik het voorzichtig voorgesteld had en de naald al klaar had liggen, maar dat maakte het niet minder spannend! Met de echo, voorzichtig, iets verder, nog iets verder……. En toen kreeg ik bloed in mijn naald! Of zou ik nu bloed uit het hart aan het halen zijn? Nee zo ver zat ik niet op de echo, dus meer bloed eruit halen. Ik heb er in totaal 15ml bloed uit kunnen halen, maar toen was het klaar. Waarschijnlijk stolsels die je niet naar buiten kan krijgen. De chirurg was klaar met zijn operatie en was naar beneden gerend. Hij heeft ter plekke de borstkas opengemaakt om het hart te kunnen hechten, maar toen hij het hart in zicht had zag hij dat de kamers van het hart compleet door waren en dat er allemaal stolsels zaten. Terwijl dit in gang was werd ik geroepen omdat een collega aan medische kant aan het reanimeren was. De patiënt met de steekwond in het hart heeft het niet overleefd, gelukkig de patiënt die ondertussen gereanimeerd werd aan de medische kant was wel. Toch nog een lichtpuntje die nacht. We waren helemaal up to date met alle patiënten tegen het einde van de nacht tot er ongeveer 11 patiënten werden binnengebracht die betrokken waren bij een taxi ongeluk.

Daar hou ik het weer even bij deze keer! Ik ben lekker veel met de echo bezig en het gaat steeds beter! Vandaag lekker gewinkeld en wat leuke spulletjes voor het huis gekocht, en ook een heerlijk stuk chocoladetaart gegeten, ik vond dat ik dat wel verdiend had!

Liefs, Shelley