1. Wachten op registratie

Hoi,

Ik dacht dat het ondertussen wel eens tijd werd voor een verhaal op mijn blog. Ik ben nog steeds niet begonnen met werken, maar ik heb ondertussen wel dingen meegemaakt om te vertellen.

Eerst maar eens een kleine update over het werk. Ik heb dus in juni een baanaanbod gekregen, om op 1 juli op de Spoedeisende Hulp van een academisch ziekenhuis hier in Johannesburg te gaan werken als Medical Officer, dat is een soortgelijke functie als die ik had op de Intensive Care in Amsterdam. Helaas moet je daarna toestemming krijgen Foreign Workforce Management om de baan te mogen accepteren, en die deden er 8 weken over om mij die toestemming te geven. Daarna moet alles naar de Health Professionals Council, waar ze je dan gaan registreren als arts. Dit duurt 6-9 weken, als je geluk hebt, want ik heb verhalen gehoord van artsen die al 18 maanden wachten. In ieder geval waren die eerst tevreden met mijn papieren, en daarna wilden ze opeens toch een genotariseerde versie van mijn paspoort hebben in plaats van een gecertificeerde versie. Dat is nu ondertussen geregeld, en ik ben blij dat ik dit allemaal hier in Johannesburg heb kunnen doen, aangezien de post al ruim een maand aan het staken is. Ik heb begrepen dat ik nu in de komende week geregistreerd zal zijn als arts, dan kan ik eindelijk mijn werk visum gaan aanvragen, waarvoor ik door nieuwe regels terug moet naar Nederland, maar er zit in ieder geval schot in.

Ondertussen heb ik geprobeerd mezelf nuttig te maken door een Advanced Cardiovascular Life Support cursus te doen, en ook Paediatric Advanced Life Support heb ik afgerond. Dit zijn spoedeisende hulp cursussen voor volwassenen en kinderen, die mij hopelijk gaan helpen wanneer ik eindelijk begin met werken :-)

Een aantal weken geleden heb ik een auto gekocht, een oude mini cooper uit 2002, die nog in prima staat is. Ik ben er ondertussen heel blij mee, ondanks dat het stuur aan de verkeerde kant van de auto zit (rechts). In het begin veel met Andrew in de auto gereden en dat was maar goed ook, want de eerste keer de tuin uit reed ik meteen aan de verkeerde kant van de weg, zonder dat ik dit zelf door had. Nu ben ik al een paar keer alleen ergens heen gereden, en dat gaat wel aardig. Rijden hier is een beetje proberen om obstakels te vermijden aangezien er overal gaten in de weg zitten, vooral de kleinere wegen. In het begin reed ik steevast door elk gat in de weg, omdat ik te bang was om aan de andere kant van de weg te gaan rijden om deze te vermijden, maar ook dit gaat nu beter. De andere obstakels zijn taxibusjes die te pas en te onpas stoppen om mensen in en uit de taxi te laten stappen. Het laatste wat ze hier veel in kleinere wegen hebben zijn mini-rotondes. De allereerste die ik tegenkwam, had ook nog eens dezelfde kleur als de weg, dus als Andrew niet op tijd had gezegd dat dat een rotonde was, was ik er dwars overheen gereden.  Automobilisten in Johannesburg zijn niet heel relaxed, over het algemeen zitten ze de hele tijd in de achterkant van je auto, zelfs wanneer je stilstaat voor een stoplicht op een vrij steile helling. Ik denk dat ik ondertussen een 10 voor mijn hellingproef krijg, want ik heb nog geen enkele auto achter mij geraakt.

Ik heb leuke balletlessen gevonden waar ik nu zelf heen kan, en ik heb afgelopen maandag weer voor het eerst op spitzen gestaan. Aanstaande zondag gaan we met wat vrienden een hardlooprace in de dierentuin doen. Ergens volgende week hoop ik misschien wel naar Nederland te komen om mijn visum aan te vragen en het volgende verhaal is dan hopelijk gevuld met ervaringen van de Spoedeisende hulp.

Liefs, Shelley