Eindelijk aan het werk

Het heeft even geduurd, maar ik heb uiteindelijk toch mijn critical skills visum gekregen en ben eind november teruggegaan naar Zuid-Afrika. Maandag ben ik begonnen met mijn werk op de Spoedeisende hulp van het Helen Joseph ziekenhuis in Johannesburg. Het is allemaal even wennen, want het is allemaal een stuk primitiever dan wat ik in Nederland gewend was.

De Spoedeisende hulp is opgedeeld in Medische en Chirurgische diensten. Medisch houdt in dat je patiënten ziet die aangemeld zijn voor bijvoorbeeld Interne geneeskunde, Neurologie en Psychiatrie. Chirurgisch zijn alle trauma aanmeldingen, botbreuken, keel-neus-en-oorheelkunde en oogheelkunde. Je wordt per dag ingedeeld voor een kant.

De werkweek is 40-uur en ik had bij het sollicitatiegesprek begrepen dat je daar bovenop 12-20 uur verplichte overtijd doet per maand. Dit blijkt 12-20 uur overtijd per week te zijn….. De diensten die we draaien zijn over het algemeen 8 of 12 uur en ze overlappen allemaal. Dat betekent dat er een dagdienst is van 07:00-19:00, een nachtdienst van 19:00-07:00 en alle diensten ertussen zijn 8-uurs diensten waarbij er artsen beginnen om 08:00, 10:00 of 12:00. Dan zijn er nog dagen waar je 1e of 2e stand-by bent. Je bent dan gewoon lekker thuis, maar moet wel beschikbaar zijn van 07:00 tot 07:00 de volgende dag om eventueel bij te springen. Omdat het een academisch ziekenhuis is moet iedereen op vrijdagochtend om 07:15 aanwezig zijn voor onderwijs, ongeacht je dienst.

Patiënten worden aangemeld volgens een Zuid-Afrikaans triage systeem. Groen, geel, oranje en rood. Groen is allemaal niet zo ernstig, geel moet binnen een uur gezien worden, oranje binnen 10 minuten en rood is meteen op dat moment in de zogenaamde “Resuscitation area”, wat in Nederland de shockroom genoemd zou worden. In onze shockroom hier staan in totaal 7 bedden en patiënten die hier binnen komen zijn degenen die gereanimeerd worden of bijvoorbeeld een groot ongeluk hebben gehad. Wat had ik toch een geluk met mijn ene shockbedje in Nederland!

Maandag had ik mijn eerste dienst. Patiënten die ik zie kan ik overleggen als ik dat wil, maar in principe kan ik op eigen houtje iedereen naar een zaal laten overbrengen of naar huis sturen. Dat is wel echt iets waar ik aan moet wennen, aangezien het in Nederland gewoonte is om (in ieder geval als arts-niet-in-opleiding) je patiënten met de baas te overleggen. Ik zal ook zoveel mogelijk nog overleggen om daar van te leren, zodat ik dan over een tijdje ook zelf mijn beslissingen kan gaan maken. Het is ook allemaal net even anders wat betreft ziektebeelden hier, omdat zo’n beetje de helft van de patiënten HIV en tuberculose heeft. Dit maakt ze vatbaarder voor bepaalde ziekten en ook de medicatie die zij hiervoor nemen hebben flinke bijwerkingen.

Dinsdag was een vrij rustige dag dus we hadden ook tijd om even te kletsen en eten in de personeelsruimte. Opeens hoor ik vrij luid het deuntje van Jingle Bells door de luidspreker komen en mijn collega’s staan op. Ik vraag ze waar ze heen gaan en het blijkt het signaal voor een patiënt in de shockroom is, mogelijk een reanimatie. Op Jingle Bells????? Ja dus……want dit is Afrika ;-)

Liefs, Shelley