Alles is op

Hoi,

Bedankt voor alle leuke reacties die ik steeds op mijn verhalen krijg!

Het is bijna het einde van het financiële jaar en dat betekent dat het geld op is. Dat betekent dus ook dat materialen vaak op zijn. Ik loop af en toe eerst een aantal minuten te zoeken naar een infuusnaald of een buisje voor een bloedkweek voordat ik weer verder kan met mij patiënt. En dat dan voor elke patiënt die ik zie en dat is vrij frustrerend. Maar wat helemaal frustrerend was, was dat de papieren handdoekjes en het toiletpapier op waren in het hele ziekenhuis en dat ik tijdens mijn nachtdienst gelukkig maximaal 2 keer naar het toilet kon omdat ik ergens in mijn tas een verdwaalde tissue had gevonden. Gelukkig hebben we weer een beetje papier.

Laatst had ik mijn eerste chirurgische nachtdienst. “Dokotela (zulu voor dokter), you need to see this patient”. En daar kwam een patiënt met een schotwond in de rug binnengereden. Collega’s bezig met andere dingen, dus ik begon maar vast. Patiënt zit daar rustig ademend, lucht komt binnen in beide longen (natuurlijk even checken of de kogel geen klaplong veroorzaakt heeft) en goede bloeddruk. Hij heeft wel pijn rechts in de zijkant van de bovenbuik en aangezien het gat van de kogel op de grens van long en buik zat, dus maar even goed in de gaten houden. Wat pijnstilling gegeven en een röntgenfoto van de borstkas besteld. Deze foto heb ik toegevoegd aan dit verhaal, want daar zie je mooi de kogel rechts op zitten, en de gebroken rib die veroorzaakt was door de inslag van de kogel (wat uiteindelijk de oorzaak was van zijn pijn in de bovenbuik). Aangezien de patiënt geen Engels sprak en ik ondertussen een paar woorden in Zulu heb geleerd, probeerde ik mij in deze taal duidelijk te maken, wat leidde tot een lachbui met tranen van de patiënt. Het maakte niet uit hoeveel deze lachbui hem pijn deed, hij kon niet stoppen om mijn schijnbaar super grappige Zulu…. J Stiekem alvast een echo van de buik gedaan, waarop ik geen vloeistof/bloed tussen de organen kon zien, de chirurg ingelicht en uiteindelijk een CT-scan besteld om vast te stellen dat er inderdaad geen bloed in de buik zit, waarop we ook konden zien dat er een hele kleine klaplong was. Deze patiënt kon gelukkig stabiel naar de afdeling.

Soms zijn patiënten echt heel dankbaar dat je hen geholpen hebt. Zo had ik een tijdje geleden een 40-jarige man die een acuut myocardinfarct had (hartaanval), die ik toen zo snel mogelijk heb getrombolyseerd (zeer sterke bloedverdunners). Tijdens deze behandeling zei de patiënt opeens: “Dokter ik voel me niet goed” en kreeg een VF (hart stopt) die ik toen meteen twee keer heb gedefibrilleerd (shock toedienen) en na een aantal minuten een derde keer heb moeten defibrilleren waarna de patiënt natuurlijk compleet in paniek was. Ik heb toen tijdens dit alles meteen geprobeerd uit te leggen dat dit eigenlijk een “goede” reactie was aangezien het betekent dat de bloedtoevoer naar het hart terugkeert en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Dit is iets wat je vooral ziet in hartinfarcten van de onder wand van het hart en dat is precies wat deze man had. Daarna was deze man stabiel en is hij overgeplaatst naar een ander ziekenhuis om opgenomen te worden op een Cardiologie afdeling. Nu kwam deze man ongeveer twee weken geleden speciaal terug naar het ziekenhuis om mij te bedanken en een reep chocolade te brengen! Hij voelde zich heel goed, kon gewoon doen wat hij wilde doen in het dagelijks leven en het was toch wel heel mooi om te zien dat deze jonge man door mijn behandeling nu een normaal leven kan leiden.

Iets wat ik heel moeilijk vond was een man die door zijn buurman naar de SEH was gebracht. Hij had vroeger een ongeluk gehad waardoor de rechterkant van zijn lichaam niet meer functioneerde. Hij kwam met klachten van hoesten van bloed en afvallen, waarschijnlijk tuberculose. Maar wat ik voornamelijk heel moeilijk vond was zijn verhaal. Hij was namelijk ook gevallen thuis en de reden daarvoor was dat hij heel emotioneel was omdat zijn moeder recent was overleden en daardoor was flauwgevallen. Hij woont nu alleen en toen ik vroeg of hij eten maakt voor zichzelf zei hij dat hij dat niet kon, hij haalt elke dag om de hoek bij een soort van mini snackbar (zo’n trailer) zijn eten. En op de vraag of hij zichzelf wel kon wassen zei hij: “Ja ik kan mijn bovenlichaam wassen”. Er is hier niet echt een netwerk om dit soort mensen op te vangen, ze moeten alles zelf doen, en ik kan mij voorstellen dat deze man ook niet kan werden dus dat het geld op een gegeven moment op is voor eten. Dat heeft zo’n indruk op me gemaakt dat ik de rest van de dag met een brok in mijn keel heb rondgelopen.

Daarom is het ook des te belangrijker dat als ik thuis ben ik wat leuks ga doen. Ik ben weer meer aan het dansen, probeer twee balletlessen in de week te volgen en wanneer het lukt doe ik één avond in de week ook Latin of ik ga in de ochtend een stukje hardlopen.

Ik heb net mijn Advanced Trauma Life Support afgerond, wat heel erg leuk was, en nu heb ik tot woensdag vrij. Straks lekker een braai met vrienden, en dan komt een vriendin uit Nederland morgen voor twee dagen naar Johannesburg voordat zij doorreist naar het Krugerpark. Voor maandag hebben we met een hele groep afgesproken om uit eten te gaan dus het is tijd om even te relaxen.

Nog een mooie quote om op te hangen in de SEH voor ongeduldige mensen met een geneusde kleine teen bijvoorbeeld:

Waiting is good. It means you’re not going to die. The person you need to feel sorry for is the one who gets rushed into the ER and treated first!

Liefs, Shelley