Werk, werk en werk

Oudjaarsavond bleek gelukkig mee te vallen, maar de volgende dag lag het ziekenhuis vol en waren alle thoraxdrains op…

Een van mijn eerste patiënten was een dame die binnenkwam met zwelling van de beide benen en kortademigheid. Eén van de oorzaken zou dan iets met het hart kunnen zijn. Bij navraag naar welke medicijnen deze dame gebruikt, kwam ik erachter dat zij vrij veel medicijnen voor het hart gebruikte. De volgende vraag die je hier dan stelt is: “Heb je je medicijnen vandaag (of deze maand) genomen?”. En dan wordt er vrij vaak “Nee” gezegd. De medicijnen waren op en ze had een maand lang geen tijd gehad om nieuwe medicijnen te halen, en kwam nu naar het ziekenhuis zodat wij alle problemen die hierdoor ontstaan waren wel even op konden lossen.

Het niet nemen van medicijnen gebeurt hier vrij vaak. Zo had ik een oudere dame die binnenkwam met een hele hoge bloeddruk, op de vraag of ze hiermee bekend was antwoorde zij “Ja”. Op de vraag of zij haar medicijnen had genomen zei ze “Nee”. Maar de vraag waarom zij deze niet had genomen verbaasde mij nog het meest “Ze probeert haar hoge bloeddruk te negeren, want dan gaat het vast over”. Niet dus. De reden waarom zij naar het ziekenhuis kwam was echter een herseninfarct waar zij sinds een week last van had (scheef hangende mond en krachtsverlies), ook dit had zij eerst geprobeerd te negeren. Dat was wel jammer, want nu konden wij niet veel meer voor haar doen.

Wat ook best vaak gebeurt is dat patiënten thuis om de één of andere reden bewustzijn verliezen en dat de familie of vrienden dan na een aantal uren (!) besluiten om een ambulance te bellen. Ik vraag me dan af of ze toevallig in bed zijn gevallen of dat het normaal is dan mensen thuis op de keukenvloer liggen te “slapen”.

Op nieuwjaarsdag werd er met spoed een patiënt op een stretcher binnengereden die in een motor ongeluk van de motor af gelanceerd was. Ze was niet aanspreekbaar en had geen bloeddruk. Aan de ene kant had zij bloed in de borstkas en aan de andere kant lucht. Aangezien ik de eerste aanwezige was, werd er een mes in mijn hand gedrukt met de mededeling dat ik zo snel mogelijk een gat in de borstkas moest maken om de lucht eruit te krijgen. Dus net zoals de eerdere drains die ik in de borstkas had geplaatst alleen dan zonder de drain. Het was even slikken, maar ik zat binnen 20 seconden met mijn vinger in de borstkas om de lucht eruit te laten. Helaas heeft deze patiënt het niet overleefd.

Iets waar ik mij heel erg aan irriteerde was een patiënt die binnenkwam met een acuut herseninfarct. Deze patiënt had geen contra-indicaties voor trombolyse (zeer sterkte bloedverdunners) en was binnen de maximale tijd naar het ziekenhuis gekomen. Ik probeerde deze patiënt zo snel mogelijk naar de CT-scan te krijgen, zodat als er geen bloeding te zien was, we zouden kunnen beginnen met de behandeling. Dit duurde echter zó lang dat voordat de patiënt weer terug was op de Spoedeisende Hulp, de maximale tijd voor de therapie voorbij was. Ik heb toen met mijn baas overlegd dat er een protocol voor een acuut herseninfarct moet komen, zodat iedereen precies weet welke patiënten in aanmerking komen voor behandeling, en zodat iedereen ook gaat aandringen op snelle CT-scans met uitslag van de Radiologie. Ik ben bijna klaar met het maken van het protocol en ik hoop dat het leidt tot behandeling van acute herseninfarcten!

Een tweede project waar ik mee bezig ben is de “Medico Legal Room”. In deze aparte kamer kunnen we patiënten onderzoeken die slachtoffer zijn geworden van seksueel geweld. Bij mijn rondleiding op de eerste dag vond ik de kamer er nogal vervelend uit zien, maar de baas zei dat ik deze kamer waarschijnlijk niet hoefde te gebruiken aangezien er niet veel patiënten voor naar het ziekenhuis komen. Op nieuwjaarsdag was het alleen al zo ver. Na dit incident in die vervelende kamer heb ik besloten om de kamer zo comfortabel mogelijk te maken voor de patiënten en een aantal van mijn ideeën zijn al goedgekeurd.

Gelukkig zie ik niet alleen nare dingen, er zijn ook heel veel patiënten die met wat geruststelling weer naar huis gestuurd kunnen worden en daar dan heel dankbaar voor zijn. Van de week was er een man die zijn hand had gebroken de week ervoor en pas de volgende dag voor operatie kon, dus dan fixeer je de hand in een bepaalde positie met gips. Soms hoef je alleen een paar hechtingen te plaatsen of een wond schoon te maken en te verbinden. Dan ben je even lekker “creatief” bezig.

Ik merk ondertussen ook dat, nu ik bepaalde klachten vaker gezien en behandeld heb, dat ik zekerder word. Ik heb mijn eerste patiënt zonder overleg  naar huis kunnen sturen! Dat was echt een overwinning voor mezelf. Ik weet nu beter welke ziektes hier veel voorkomen en welke ziektes ik niet over het hoofd moet zien. Zoals malaria op het moment. Het is zomer en veel mensen gaan naar Mozambique waar ze malaria oplopen en dan klachten krijgen wanneer ze weer terug zijn in Johannesburg.

Ik ben op het moment heel veel aan het werk, en de dagen dat ik dan vrij ben, studeer ik. Aan het eind van de maand doe ik namelijk de Advanced Trauma Life Support (ATLS) cursus, en waar ik al helemaal zin in heb is de Ultrasound Level 1 cursus begin februari. In deze laatste cursus leren ze ons de volgende echo’s te doen:

1. EFAST (o.a. vocht in de buik, klaplong)

2. AAA (Abdominal Aortic Aneurysm – voor verwijding van de aorta in de buik)

3. FEER (Focused Emergency Echocardiography in Resuscitation – het hart tijdens reanimatie)

4. DVT (Diep Veneuze Trombose – bloedpropjes in de benen)

5. CVC (Central Venous Catheter insertion – dus infusen in grote vaten)

Liefs, Shelley