Irritante patiënten

Ik heb mijn eerste maand op de SEH overleefd! Er zijn helaas wel een aantal irritante gewoontes van patiënten die ik ondertussen te weten ben gekomen.

De patiënt die overal “ja” op zegt: een jonge, gezonde man, komt binnen op de SEH met pijn op de borst. Ook heeft hij een afwijkend ECG (hartfilmpje), dus vraag ik alvast door naar de contra-indicaties voor eventuele behandeling (deze behandeling is zeer sterke bloedverdunners en die kan je bij bepaalde mensen niet geven). “Heb je ooit een beroerte gehad?”…. “Ja, een lichte” (heeft geen idee wat een beroerte is). “Heb je wel eens een bloeding in de hersenen gehad?”…. “Ja, hier op mijn voorhoofd” (bedoelt een schrammetje op het voorhoofd dat bloedde). “Heb je wel eens een grote bloeding in het lichaam gehad?”…..”Ja, die keer dat mijn maag eruit kwam”…..WAT? (deze man heeft geen littekens, is nog nooit opgenomen geweest in het ziekenhuis en gebruikt geen medicijnen). Na drie keer vragen wat hij nou eigenlijk bedoelde met “de keer dat zijn maag eruit kwam” zeg hij: “Nee vergeet dat laatste maar wat ik zei, het is niet belangrijk”….. Oké en bedankt.

De patiënt met pijn op de borst: één van de meest gehoorde klachten hier op de SEH is “pijn op de borst”. Een alarmsymptoom waarbij je wil uitsluiten dat het een probleem van het hart is. Helaas weten patiënten dit ook en gebruiken zij deze klacht om sneller gezien te worden, terwijl ze geen pijn op de borst hebben. Zo krijgen we een hele hoop patiënte met pijn op de borst die allemaal gescreend moeten worden, terwijl ze eigenlijk voor iets anders komen……

De patiënt die al maanden (soms jaren) dezelfde klachten heeft en besluit om 02:00 in de nacht naar het ziekenhuis te komen omdat hij toevallig wakker was en dan besluit om maar meteen al zijn klachten te uiten. Mijn nieuwe favoriete vraag die ik meerdere keren per dag stel: “Waarom kom je nu opeens naar het ziekenhuis?”.

De patiënt die naar huis gaat zonder toestemming: een jonge man met epilepsie dacht die dag dat hij wel een kerstborrel kon drinken. Dat gaat alleen niet heel goed samen met epilepsie en je raadt het al, hij kreeg meerder epileptische aanvallen en moet dus naar het ziekenhuis komen. In het ziekenhuis aangekomen was hij goed wakker, maar moest ik wel wat bloed afnemen en hem opladen met anti-epileptische medicatie. Ondertussen zie ik een andere patiënt en hoor ik de verpleegkundige opeens zeggen: “De patiënt met epilepsie is net weggelopen”. Dus ik met mijn collega en de security er achteraan. Hij was al buiten, was de andere security al gepasseerd en liep nu bijna op de weg. Alle security er achteraan en de patiënt terug naar binnen gehaald. Helaas had meneer zelf zijn infuus losgekoppeld en had hij het slangetje in zijn ader laten zitten waardoor het bloed vrijelijk naar buiten kon stromen. De patiënt stond erop dat hij een formulier kon tekenen zodat hij naar huis kon. Je moet dan wel even checken of de patiënt weet wat hij doet en dus vroeg ik hem of hij wist welke datum het was. “Ja dat weet ik”, alleen kon hij me niet vertellen welke datum het was. Dus ik zeg luister ik zal de vraag makkelijker maken “Kunt u mij vertellen welk jaar het is?”. De man kijkt me aan, zegt dat hij het weet wanneer hij weer thuis is, dan dwalen zijn ogen af, gaat hij scheef op het bed achter hem zitten en schiet hij in een epileptische aanval. Hij ging dus niet naar huis.

En dan zijn er nog patiënten die me niet irriteren, maar waarvan ik me wel afvraag hoe het kan dat zij nog nooit een dokter gezien hebben en dus binnenkomen als gezond persoon. Zo had ik een man van 62 jaar oud met lichtgevende gele ogen. Ja, een man van 62 jaar oud, die eruit ziet als 90+, en die door mijn collega beschreven werd als: Oh je bedoelt dat chocolade skelet in de rolstoel hier om de hoek! Deze man kwam naar de SEH omdat hij buikpijn had. Hij gebruikt geen medicijnen, had naar eigen zeggen geen medische voorgeschiedenis en behoudends de buikpijn was er niets aan de hand. Wat ik zag was helaas een heel ander verhaal dan de gezonde man met buikpijn. Naast de knalgele ogen, had hij schimmel in de mond (een teken van HIV), een vergrote lever, een opgezette buik waar vocht in zat en was hij al dagenlang niet naar het toilet geweest, waarschijnlijk door de grote massa die in de darm zat. Daarbij kwam uit de bloedonderzoeken ook nog dat zijn nieren gestopt waren met werken. Helaas is het iets wat ik nu al vaker heb gezien, patiënten gaan hier vaak veel te laat naar een dokter en daardoor presenteren zij zich vaak met heel veel verschillende ziektebeelden tegelijk. Tijdens de studie leerden we altijd dat patiënten zich niet met twee ziektebeelden tegelijk presenteren en dat je de symptomen onder één noemer moet schuiven, maar dat gaat hier dus niet altijd op.

Ondanks de kleine irritaties heb ik het wel heel erg naar mijn zin, ik leer super veel, ik zie superveel en ik doe ook superveel. Dat betekent ook dat ik heel veel werk. Ik had één vrij weekend deze maand en de dag ervoor was ik 1st call, dus zit je thuis maar ben je 24-uur lang stand-by. Soms wordt je dan overdag opgeroepen als iemand ziek is of als het te druk is en ik dacht dat ze aan het begin van de nachtdienst dan ook wel zouden weten of ze genoeg personeel hadden of niet (zo tussen 19:00-21:00). Dus om een uur of 22:00 ging ik lekker naar bed. Om 23:00 werd ik gebeld dat ik moest komen helpen en ik heb tot 07:30 in het ziekenhuis gezeten, de zaterdag van mijn vrije weekend geslapen en zondag was ik een wrak. Dat was wel even balen, en ik heb meteen mijn ringtone veranderd aangezien ik me elke keer weer zielig voelde als ik die hoorde.

Ik heb een mooie reconstructie geplaatst onder foto’s van een man die in zijn oog was gestoken. Gelukkig voor hem was het oog net niet geraakt en zoals je op de reconstructie kan zien zit het mes NET onder zijn oog. Het oog deed het nog prima. De andere foto’s van het ziekenhuis zijn op een ongewoon rustige dag gemaakt, kerstavond, ik denk net in de stilte voor de storm (en ook de enige tijd die ik had om foto’s te maken!).

Vandaag nog even van 10:00-18:00 werken in trauma en dan hopelijk op tijd naar huis. Alvast een gelukkig nieuwjaar iedereen!

Liefs, Shelley